IK WAS EVEN BANG

Dat ik grotendeels alleen maar schrijf over vrolijke onderwerpen betekend natuurlijk niet dat ik nooit over de minder mooie kant van het leven nadenk. Ik ben alleen niet zo'n fan van het doemdenken, altijd van het ergste uit gaan of constant klagen over alles wat mis kan gaan. Toch schoten er vanmiddag een paar flink beangstigende gedachten door m'n hoofd die ik even wilde delen. Is ook weleens verfrissend, iets negatiefs.

Want jongens, is het geen beangstigende gedachte dat ik over twee jaar al eindexamen moet doen. Eind. Examen. Ten eerste heb ik even gemist wanneer ik zo oud ben geworden dat ik me met deze onderwerpen bezig moet houden. Voor m'n gevoel liep ik gistermiddag nog de brugklas in met nog zes hele jaren middelbare school voor me. Ten tweede heb ik verre van het gevoel dat ik dat examen ga rocken. Ik verdwaal nu al in de molecuulformules, logaritmen en poëziebundels. Ik weet niet hoe ik mezelf ooit ga voorbereiden op m'n eindexamen zonder huilend in m'n bed te eindigen. Ik vind het ook eng dat ik er alweer vier jaar middelbare school op heb zitten. Ik heb het veel te veel naar m'n zin om hier weg te gaan en ik weet nu al dat ik over een paar jaar terug verlang naar die zorgeloze middelbareschooltijd.

Naast het feit dat dat examen als m'n dood klinkt heb ik ook nog geen flauw idee wat ik erna wil gaan doen. Daar zou ik me eigenlijk nu al mee bezig moeten houden en volgend jaar al helemaal maar ik ben nog behoorlijk leeg. Ik was er aan het begin van dit jaar van overtuigd dat ik iets technisch ging doen, daar was ik goed in. Helaas heb ik het afgelopen jaar zoveel demotiverende, onbegrijpelijke natuurkundelessen gehad dat het me enorm tegen is gaan staan. Ik vind natuurkunde zo lastig dat ik niet meer geloof dat techniek m'n roeping is. Wat ik dan wel wil? Schrijven? Iets creatiefs? Iets met media? Ik weet het niet. En dat is eng.

Het is ook eng dat m'n zus over een paar maanden naar Thailand vertrekt. Niet alleen omdat ze in d'r eentje een reis maakt naar een ver land en er onderweg van alles kan gebeuren. Ook omdat ik weet dat ik d'r dan zes maanden niet ga zien. Ik voel zo'n druk om nu nog zoveel mogelijk tijd met d'r door te brengen en lol te maken nu het nog kan en daar wordt je zo onrustig van. Het gevoel dat het nú moet is ontzettend irritant. Gelukkig gaan we deze zomer nog samen op vakantie (+ ouders, wees niet bang) en kan ik dan drie weken op d'r lip zitten en intens genieten van d'r stomme humor.

De allerbeangstigendste gedachte is denk ik wel dat het over twee weken toetsweek is. Twee weken !(!!!) De laatste toetsweek is behoorlijk vol gestampt en telt extra mee. Bovendien moeten er de komende weken nog een heleboel projecten afgerond worden en verslagen ingeleverd en presentaties gegeven en stres. Dikke stres. De gedachte dat ik met deze toetsweek nog een paar cijfers flink naar benden kan halen is naar, heel naar. Ik wil gewoon vakantie en zon maar eerst dit nog even rocken. Help.

Veel plezier met mijn angsten.