Vrijdag

 Januari 2025

Pannenkoeken op vrijdag, allebei een vrije middag. We praten over baby's, dat iedereen opeens zwanger lijkt te zijn. Niet onze dichtstbijzijnde vrienden, maar wel de ganse wereld eromheen. En we praten over hoe ons dat laat voelen. Moet ik ook beginnen? Moet ik dit ook willen? Weet je wat het kost? Ik heb niet eens een vriend. En daarover gesproken, we hebben het over onze exen. Het laatste nieuws. En als het er dan toch over gaat, weer even terugblikken. Hoe we ons voelden, dat we ons schaamden, hoe we dat nu zien. 

Biertjes op vrijdag, de vergeten vrijmibo. Dit keer hebben we wel tijd gemaakt. We praten over onze collega's, wat er goed gaat, wat absoluut beter kan. We praten over huizen en of we ze moeten kopen. Waarschijnlijk niet. Maar even kijken kan geen kwaad. 'We moeten de markt op!' roepen we grappend. In elke grap een pijnlijke kern van waarheid. We praten over auto's en of dit een mooie prijs is voor die kilometerstand. Geen baby's maar wel in verwachting van een Peugot. We bespreken alle hoogte- en dieptepunten van deze levensfase. Steeds vaker denk ik: kan ik opgehaald worden uit de grote mensen-ballenbak? Kan ik even terug naar 2019, als pre-Covid zorgeloze student. Of naar 2015, als gruwelijk verliefde tiener. 

En de tijd tikt dapper door. Die trekt zich niks aan van onze plannen. Van wat we hadden verwacht te zijn of waar we heen willen. De tijd trekt zich niks van ons aan. Zie maar eens tot haar door te dringen.