IETS TE GELUKKIG

Ik kan de laatste tijd, gelukkig, altijd volmondig 'Ja' antwoorden op de vraag 'ben je gelukkig?' Want ik ben gelukkig. Ik zit goed in m'n vel, ik heb leuke vrienden op school, ik heb een ontzettend leuk hockeyteam, ik kom uit een liefdevol gezin, ik heb de allergekste beste vriendin die precies bij me past. Ik heb alles wat m'n hartje begeert. Er zijn geen dingen die me ongelukkig maken of waar ik me suf over pieker. Natuurlijk zijn er wel dingen waar ik me soms druk over maak. Natuurlijk maak ik me weleens zorgen over m'n cijfers die best wat omhoog kunnen, natuurlijk heb ik weleens een kutdag, natuurlijk zijn er wel zieken in mijn omgeving waar ik me zorgen over maak. Het ding is alleen, ik heb de laatste tijd zo goed geleerd om me niet te druk te maken over zulk soort dingen. Om het van me af te schudden. 

Waar ik mezelf tot een paar jaar terug uren wakker kon houden door me over van alles druk te maken, kan ik nu ontzettend makkelijk dingen van me afschudden. Ik heb namelijk twee dingen geleerd over piekeren: 

1. Je schiet er niks mee op. 

2. Ik word er ongelukkig van.

En daarom doe ik het niet meer, of in elk geval zo min mogelijk. En ik weet dat dat veel makkelijker gezegd is dan gedaan want dat heb ik zelf ook ervaren. Maar als het je eenmaal lukt om niet over ieder klein dingetje 40 keer na te denken zal je merken dat het bijna een soort gevoel van vrijheid geeft. Je hoeft je ook niet meer druk te maken over wat anderen van je denken, shake it off, je kan doen wat je zelf wilt. Niet dat ik eerst ongelukkig was, begrijp me niet verkeerd. Maar ik ben nu oprecht gelukkig en voel me ook zo. Zoals ik al zei heb ik de juiste mensen om me heen, ik doe een heleboel leuke dingen, maak leuke herinneringen en lach ontzettend veel. Ik ben zo gelukkig dat ik me soms afvraag of ik niet iets te gelukkig ben. Schud ik dingen niet teveel van me af? Zou ik me niet wat meer zorgen moeten maken over bepaalde zaken? 

Het voelt soms alsof ik iets over het hoofd zie, iets waar ik me zorgen over zou moeten maken. Zoals ik al zei, zou ik me niet eens echt druk moeten maken over school en echt verandering aanbrengen? Dat is maar een simpel voorbeeld maar dit kan ook gaan over mensen om me heen. Die persoon zegt wel dat het goed gaat maar zou ik niet eens uit mijn eigen geluksbubbel moeten komen en me verdiepen in die persoon? Er gebeurd zoveel shit in deze wereld dat het bijna oneerlijk voelt dat ik gelukkig ben. Het klopt toch niet dat ik hier rustig mijn gelukkige leven leid terwijl er aan de andere kant van de wereld mensen neer worden geschoten omdat ze in een God geloven? Dat mensen sterven van honger? Dat kinderen voor veel te weinig geld de hele dag moeten werken? Het voelt zo krom en dat is het ook en soms weet ik gewoon even niet wat ik met dat gevoel moet. 

Misschien herkennen jullie dit gevoel, misschien ben ik de enige. Ik ben in elk geval dankbaar dat ik kan zeggen dat ik gelukkig ben, gelukkig.