HET VUIL AAN M'N VOETEN

Dat ik graag op sneakers loop valt niet te ontkennen. Het begon anderhalf jaar geleden met een paar Nikes maar inmiddels draag ik werkelijk niets anders meer. Ik heb ze wel, andere schoenen, maar het comfort van een gymp wint het iedere ochtend van de klasse van een laarsje. Ik ben dan ook oprecht een beetje gehecht aan m'n, inmiddels niet meer zo, witte Stan Smiths. Ik hoor niet alleen van m'n vader maar ook van m'n gymdocent dat zij deze schoenen vroeger ook droegen en dat maakt het alleen maar leuker. Alsof ik deze schoen laat reïncarneren. En dat ze niet meer zo wit zijn vind ik helemaal niet erg. Ik draag ze bijna elke dag en ik heb een heleboel herinneringen gemaakt met deze schoenen aan m'n voeten, het is alsof al die vlekken staan voor de afgelopen maanden. Voor mooie en minder mooie dagen, voor lachen en voor regenbuien. Het vuil van de straten van New York, San Fransico en Manchester zit aan deze zolen. Honderden kilometers heb ik hierop gelopen en toen ik vanmorgen voor misschien wel de 400ste keer m'n veters strikte besefte ik me dat ik echt een beetje gehecht ben aan dit schoeisel en ik denk niet dat ik ooit in staat ben deze schoenen weg te gooien.

Dat is misschien een beetje stom, een beetje knullig maar ik ben gewoon een klein beetje verliefd en liefde maakt blind en loslaten moeilijk. En als ik jullie één fashionles mee mag geven zou dat zijn dat je absoluut een paar witte sneakers moet aanschaffen want niets is zo makkelijk te combineren en gaat je zoveel plezier opleveren.
 (Oh, en koop een leren jasje want die zijn echt tijdloos en komen het hele jaar door van pas.)