NOG MEER CANYONS- #FF1INTHEUSA

 Na de Grand Canyon was het nog niet uit met de canyon-pret. De volgende dag bezochten we de Antelope Canyon. M'n vader had hier van gehoord en wilden het graag bezoeken toen we daar in de buurt waren en boekte daarom een tour. Onze tour werd geleid door Chris die een vrij aanwezig stopwoordje had: 'Guys'. Ik ben de tel kwijt geraakt maar het woord guys is meer dan 80 keer gevallen. 'Okay guys, let's go. If you have any questions guys, you can ask me guys.' Op deze kleine imperfectie na was Chris een prima guide. Hij wist alles van iedere soort camera af en kon iedereen helpen met z'n instelling om de canyon mooi op de foto te krijgen. M'n vader was gigantisch verrast toen Chris het chroom-filter op z'n iPhone tevoorschijn toverde en op die manier de hele canyon nog mooier maakte. De Antelope Canyon is dus de plek waar Windows z'n welbekende screensaver heeft geschoten. Super surreal. Het was echt mega mooi en gek om door heen te lopen. De hele canyon was mega smal en je moest soms over behoorlijke smalle en steile trappetjes naar boven klimmen. We hadden veel geluk want precies op het moment dat we de canyon weer uit klommen begon het te regenen en moest iedereen er uit. Regen kan heel gevaarlijk worden daar omdat de hele canyon in één keer kan overspoelen en dat is niet altijd voor iedereen goed afgelopen. Na deze canyon vervolgden we onze reis. Onderweg stopten we bij de Horseshoe Bend, een aftakking van de Grand Canyon en echt gigantisch mooi. Zo hoog en groot en zo rauw en zoveel diepe kleuren, zeker weten het mooiste wat ik de hele reis heb gezien. Stom genoeg had ik m'n camera niet bij me omdat m'n vader zomaar ergens langs de weg stopte en ik letterlijk dacht 'wat is dit nou weer voor stompzinnigs.' en dus uit protest m'n camera in de auto achterliet met de verwachting binnen tien minuten terug te zijn. Boy was I wrong, ik had het graag voor jullie vastgelegd maar ben bang dat die plek mijn kleine geheimpje blijft. 

Weer een dag later bezochten we nog een canyon, de Bryce Canyon dit keer. We kwamen 's avonds al aan in de het hotel wat letterlijk 100 meter van de canyon af lag. Na het eten besloten we er even heen te lopen om daar naar de zonsondergang te kijken en cheesecake te eten. Ik had geen idee wat ik moest verwachten maar toen ik er heen liep werd ik weer gek omdat het zo mooi was. De mooie plekken bleven elkaar maar opvolgen zonder enige pauze. Je denkt even een wandeling te maken en staat opeens weer bovenaan een zieke canyon. Ik kon er even niet over uit wat een gekke reis we maakten. De Bryce Canyon doet me denken aan die zand-druip-torentjes die je vroeger op het strand maakte. We maakten een grote wandeling door de canyon waarbij we eerst naar beneden liepen (irritant) en daarna weer helemaal omhoog (vermoeiend). Maud en ik sleepten ons er doorheen door te zingen en eekhoorns te spotten en gewoon keihard te genieten van wat er te zien viel want dat was moeilijk te bevatten. Na de wandeling hadden we vreselijke honger en aten we banana-nut-muffins en donutholes voordat we weer in de auto stappen op weg naar weer iets vreselijk moois.