CONCRETE JUNGLE- #FF1INTHEUSA
























Drie weken Amerika dus, hoe ga ik dat weergeven? Laten we bij het begin beginnen. Het begin, dat was New York. Ik zal niet alle dagen één voor één bespreken maar sommige wel, in New York bijvoorbeeld hebben we zoveel gezien dat een dag per artikel ruim voldoende is maar andere dagen zijn iets minder boeiend en zal ik samen trekken. Het begin dus: 
De reis begon gelijk goed spannend. We vlogen van Amsterdam naar Zurich naar New York maar hadden tussen die twee vluchten maar anderhalf uur overstaptijd wat al krap is. De stres sloeg toe toen onze eerste vlucht eerst 30 minuten maar daarna 50 minuten vertraagd was. De kans dat we onze overstap zouden halen was nihil en de volgende vlucht richting New York waar we mee zouden kunnen kon pas over twee of drie dagen gaan. Nou bleven we maar drie dagen in New York dus dat klonk alsof we New York zouden moeten overslaan. Dit was meteen het moment dat ik me realiseerde dat ik me misschien iets minder had moeten verheugen op deze reis want deze tegenslag kwam keihard aan. De donkerste doemscenario's kwamen in me op, mensen bij de gate, die dezelfde overstap zouden missen, stonden te schreeuwen tegen de medewerkers, een vrouw stond in tranen te jammeren hóé vreselijk het zou zijn. We knepen 'm allemaal flink toen we eindelijk in het vliegtuig naar Zurich zaten. Maar alle stres was voor niks want toen we aankwamen op Zurich werd bekend dat onze vlucht naar New York ook vertraagd was, drie hele uren. Nooit eerder was ik zo blij met vertraging. Huppelend naar de gate, lachen, schreeuwen, vreugde. 

  We kwamen maandagavond laat aan op Newark-airport. Ik was inmiddels al 24 uur wakker en hoewel ik in het vliegtuig nauwelijks kon slapen viel ik nu opeens om van de slaap. We wachtten op de bus die ons naar de stad zou brengen. Niks in me beseft dat ik in New York ben. Ik knijp mezelf twaalf keer maar het blijft zo super onwerkelijk. In de bus naar de stad vallen m'n ogen steeds heel even dicht maar ik mag van mezelf niet slapen, New York wacht, de Skyline kan elk moment opdoemen, ik ben er bijna. Ons hotel lag dichtbij broadway en Times Square en dat was dan ook ongeveer het eerste wat we zagen toen we de bus uitstapten. Ik wist even niet wat ik zag, verdorie WE ZIJN ER ECHT. 

De volgende ochtend is iedereen om half zes al wakker door de jetlag. We besluiten er gebruik van te maken en staan om zeven uur al in de stad. We lopen eerst richting Times Square op zoek naar ontbijt. Omdat we niets kunnen vinden besluiten we naar de Starbucks te gaan, grappig omdat m'n vader zich de dag ervoor nog had uitgelaten over de stupiditeit van Starbucks. Na ontbijt lopen we Times Square op, omdat het nog zo belachelijk vroeg is, is er bijna niemand en kunnen we alles goed zien. Eigenlijk moet je Times Square natuurlijk 's avonds bekijken (dat hebben we die avond ook nog gedaan) maar zoveel bijzonders is het nou ook weer niet. Het is cool, het is overweldigend, het is gekkenhuis en vooral 's avonds is het pure chaos. Hierna stappen we in de metro naar het nieuwe World Trade Center en het 9/11 memorial. Grote, gapende gaten met duizenden namen langs de rand. Er stromen duizenden straaltjes water langs de rand de diepte in. Vanaf de kant kan je niet zien hoe diep het gat is, het lijkt oneindig. Het is prachtig vormgegeven en laat iedereen eromheen stil vallen. 

We lopen over Wallstreet, met een tussenstop voor koffie en icetea, naar de ferry die naar Brooklyn vaart en dus langs het Vrijheidsbeeld komt. Dat ding krijg je met geen mogelijkheid feestelijk op de foto, al helemaal niet met de grauwe lucht die wij hadden. We waaien lekker uit op de boot en lunchen dan bij een hele gezellige foodmarkt waar allerlei kraampjes met lekker eten stonden. We haalden een speciaal soort burger met een fancy naam die zo fancy was dat ik 'm vergeten ben. Helaas was het minder lekker dan 'ie er uit zag. Er zat een bepaald kruid in wat op zo'n aparte manier zó vies was dat ik geen hap meer kon nemen. De hele vakantie heeft dat kruid bekend gestaan als 'HET kruid', iedereen was er er doodsbang voor ('Oh jongens, ik proef het weer' 'O nee toch? Is HET kruid weer?'). Na de lunch liepen we de Brooklyn Bridge op. Het was inmiddels gaan regenen, best wel hard ook maar het hield ons niet tegen. De brug op lopen was heel cool. Je loopt over de auto's die onder je door zoeven en hebt gigantisch uitzicht. De symmetrische vormen van de brug waren ook een snoepje voor het oog en de camera. Het blijft zo gek om dan écht op die brug te staan die je kent van zoveel foto's en films. 

Hierna lopen we door de smalle straatjes van Chinatown waar om de vijf meter een supermarkt zit en iedereen hetzelfde aanbied. Chinatown loopt over in Little Italy wat eigenlijk hetzelfde is als Chinatown alleen iets minder chaotisch. Het is zo gek hoe je van de ene op de andere straat opeens in een compleet ander wereldje zit. Van de strakke wolkenkrabbers en kantoorgebouwen naar de chaotische kleine straatjes van Chinatown. We drinken wat bij een leuke Italiaanse tent en gaan dan even terug naar het hotel, we hebben al heeel veel gedaan vandaag. 

'S avonds eten we in Meatpacking district. Absoluut mijn favoriete wijk in New York. Schattige straatjes, piepkleine restaurantjes, de plek waar je moet wonen als New Yorker. We eten in een klein zaakje, achteraf gezien was dit misschien wel de lekkerste maaltijd van de hele vakantie. Ik heb een steak met zelfgesneden frietjes en ik  geniet van elke hap maar de jetlag slaat in als een bom. Ik heb vannacht maar vier uur geslapen, volgens mijn biologische klok is het op dat moment twee uur 's nachts en we hebben ontzettend veel gedaan vandaag. Tijdens het snijden van m'n steak vallen m'n ogen soms gewoon even dicht. Ik kom over het punt heen waarbij ik alleen maar kan knikkebollen en kom in de fase waarin alles grappig is. Ik lig slap van de lach om alle stomme grapjes die er aan tafel gemaakt worden. Na het eten lopen we nog even naar een uitkijkpunt om de skyline te zien. Samen met Maud zing ik liedjes om wakker te blijven, 'Blijven zingen, blijven zingen, niet slapen'. We lopen over een stoep waarnaast een geparkeerde politieauto opeens heel kort z'n sirene laat afgaan, we schrikken ons allebei te pletter van het harde geluid, gillen en springen opzij en liggen vervolgens weer slap van de lach. Één ding is duidelijk, wij moeten naar bed. 

Reacties

Populaire posts