Eindejaarsblues

Ik besloot het dit jaar niet te doen. Ik besteedde de afgelopen week niet een aantal uur aan het recappen van mijn 2017. Ik was het wel van plan, ik vind het altijd heerlijk om de archieven van mijn eigen leven in te duiken. Toch ervoer ik dit jaar een subtiele tweestrijd. Het is enerzijds leuk om alles wat gebeurt is voor jezelf en de willekeurige lezer op een rijtje te zetten. Anderzijds is het klusje enorm tijdrovend, word ik altijd een beetje depri van teveel nostalgie en bovendien betrapte ik mezelf er op dat ik de afgelopen maand fysieke stress ervoer omdat ik de druk voelde om een goed verslag neer te zetten van het afgelopen jaar. Sterker nog, eigenlijk voelde ik de druk te kunnen bewijzen dat ik een goed en leuk jaar heb gehad. En zo kwam ik uit bij mijn eindejaarsblues; een terugkerend fenomeen.

Wanneer de kalender de eerste dagen van december aangeeft krijg ik het gevoel dat ik verplicht ben in de kerststemming te komen. Ik houd van kerst, dus het vrolijke gevoel er omheen is niet nep. Het feit dat ik met mijn moeder agenda's naast elkaar heb gelegd om een moment te vinden waarop we de kerstboom konden optuigen vond ik eigenlijk een beetje verontrustend. Uiteindelijk vonden we geen datum en stond de boom met enkel lichtjes in de woonkamer en daar baalde ik van. Het voelde als een gefaald onderdeel van een bijna perfecte kerst.

Dat is belachelijk want mijn kerst was niet bijna perfect, het was precies zoals het moest zijn. Ik was samen met mijn familie, mijn zus was na drie jaar weer in het land tijdens de feestdagen en ook Lars zat naast me aan tafel, onze eerste kerst fysiek samen. Er was een overdaad aan heerlijk eten, er werden speeches gehouden vol met liefdesuitingen en we lachten ons rot. De wijn vloeide en aan het eind van de avond lagen we allemaal tevreden op de bank. Ik wil niet stressen over een kerstboom wanneer alles wat ik nodig heb mijn loved ones en een goede maaltijd zijn. Ik was bizar dankbaar voor die fijne kerstdagen en dus sprak ik met mezelf af van die hoge verwachtingen af te komen. Er is nog nooit iemand gelukkiger geworden van verwachtingen en jezelf vergelijken.

Hoe ik aan die verwachtingen kom? Ik wil eigenlijk niet het 'social media en haar onrealistische plaatjes'-boekje opentrekken want ik denk dat dat verhaal iedereen bekend is (mij in elk geval wel, wanneer je media studeert voer je minstens eens per week een discussie rondom dit onderwerp). Het is simpelweg waar. Ik weet van mezelf dat ik zo vaak zoveel bezig ben geweest met het perfecte plaatje, met delen hoe leuk het is terwijl ik eigenlijk van de situatie had moeten genieten. Enerzijds is dat onschuldig, ik vind het leuk om herinneringen te maken en social media is een mooie plek om voor jezelf een 'diary' te creëren. Anderzijds is het belachelijk, ik wil niet nadenken over een foto wanneer het enige wat ik moet doen genieten is. Ik besloot een tijdje geleden al dat ik hier niet gelukkig van word maar de zoveelste come back van mijn eindejaarsblues was een goede bevestiging.

En dus nam ik een tijdje geleden al een stapje terug, ik besloot die recap niet te schrijven. Ik opende Instagram nog maar eens in de paar dagen. Ik kocht een stapel boeken en verloor mezelf weer in het lezen. Ik schreef weer meer dingen op in mijn fysieke dagboek en probeerde zo los te komen van het cultuurtje wat me onrustig maakt. Het gekke gevoel van verlorenheid, van dingen moeten maar geen idee wat en waarom en van wie. Het gevoel dat je niet genoeg gepresteerd hebt volgens de maatstaven die je zelf in je hoofd hebt gestopt. Het maakt me allemaal onrustig en minder blij. Het is er soms nog steeds, nu zeker aan het eind van het jaar, maar ik loop voorzichtig weg. Op zoek naar een balans tussen genieten en het leven vast leggen voor later, want een nostalgiejunkie zal ik altijd zijn.