De stand van zaken

6 april, 2024

Julia vraagt of ik ook de blaadjes aan de bomen kijk. De minuten aftellend tot die ellendige winter echt voorbij lijkt. Het gaat niet snel genoeg. Ik verstuur en ontvang spraakberichten over mental breakdowns. Een dag later kan ik er weer om lachen dat deze fase zo vaak met tranen gepaard gaat.

Ik loop door de Decathlon op zoek naar spullen voor het wielrennen en kickboksen. Hobby’s waarover we drie jaar geleden grapjes zouden maken bij het idee dat ik ze zou beoefenen. Ik voel me een enorme yup. Ik geef bijna honderd euro uit en daar schrik ik zo van dat ik mezelf troost met een koffie to go. Belachelijk.

Vrijdagavond boekenclub, maar aan het boek komen we nauwelijks toe. In plaats daarvan belanden we in een gesprek over salarisonderhandelingen, schalen, tredes, en een peptalk voor wie het nodig heeft. We bestellen rode wijn en gemberthee. Een stukje taart om te delen. Een vegetarische borrelplank.

Zaterdagochtend trek ik de racefiets uit de berging. Ik fiets door het kunstmatige Kralingse bos, maar het werkt wel voor m’n endorfines. De blaadjes zijn er opeens toch wel. De bloesem is op z’n volst, er liggen zelfs nog geen roze blaadjes op de grond. Het is maar een klein rondje but it does the trick.

De zon schijnt dus die middag gaan we naar het strand. Klassiek gevalletje Nederlanders op de eerste warme dag. We vinden het perfecte terras en zeggen wel tien keer hoe goed dit is. Lekker zo buiten, fijn zo met elkaar.