Jaren praten

Anderhalf jaar geleden nam Lars me mee naar Brussel. Brussel, de stad in het hart van België waar een hele fijne mix van Frans en Vlaams wordt gesproken, voelde toen als ons geheimpje. Ondanks dat we niet meer dan twee uur van onze thuishaven verwijderd waren had ik het gevoel mijlen ver van huis vandaan te zijn. Het was zomer, de mensen spraken Frans, de zon scheen elke dag en we waren vrij om te doen wat we wilden. Ik ontdekte hoe simpel het vakantiegevoel gecreëerd kan worden, hoe weinig er nodig is om eventjes van de wereld te zijn en dat dat niks met afstand te maken heeft. Ik had er met laatst een gesprek over. De leukste reisjes die ik ooit heb gemaakt waren die naar Brussel en Renesse (of all places). Ik heb zomers in Italië gespendeerd, ik heb New York en San Francisco gezien en toch zijn dat niet de plekken waar ik de meest indrukwekkende of warme herinneringen aan over heb gehouden. Het is naar mijn idee een kwestie van the right place, the right time. Met de juiste mensen en de juiste instelling kom je al mijlenver, het is geen kwestie van kilometers.

Dat werd ook deze week weer bewezen toen Lars en ik weer op een getaway gingen. We hadden al weken zin om samen weg te gaan maar hadden beiden geen budget voor vliegtickets. Het mooiste aan student zijn is naar mijn mening de mogelijkheid om gratis het land door te reizen. We wilden zo ver mogelijk voor zo min mogelijk geld, de keuze viel op Groningen. Daar was ik heel enthousiast over want ik was er nog nooit geweest en toen ik afgelopen zomer een soort gelijk reisje plande met mijn zus viel dat een beetje in het water en eindigden we in Arnhem. Dit keer werd Groningen wel bereikt, na een kort bezoek aan opa en oma halverwege de route, stapten we rond 16:00 uit de trein in Groningen. Alles wat we bij ons hadden was een rugzak vol met spullen, een geboekte AirBnB overnachting en een half plan. We dropten onze spullen en doken de stad in. We vulden onze tijd vooral met het drinken van koffie/ speciaalbier en praten maar buiten dat knuffelden we ook met katten (we bezochten twee kattencafé's (oeps)) en schaatsten we op de Grote Markt. We pikten OV-fietsen op een fietsten zonder duidelijk doel van A naar B, stapten af en toe af, bekeken wat architectuur, verbaasden ons over de enorme sociëteit van Vindicat en boekten met een goede korting een drie gangen maaltijd. Terwijl we van tevoren niet precies wisten hoe we onze tijd wilden gaan vullen ging dat eigenlijk probleemloos en vanzelf. Dat vind ik één van de fijnste dingen van met Lars op reis zijn; er is nooit discussie over onze volgende activiteit, we willen eigenlijk bijna altijd dezelfde dingen. We spendeerde uren pratend en leerden elkaar zo opnieuw beter kennen. Dat verbaasde me even, dat er blijkbaar nog steeds dingen zijn die we niet van elkaar weten. Aan de andere kant besefte ik me ook dat ieder persoon zo intens complex is, dat er zoveel te weten valt en dat er bovendien van alles constant veranderd. Ik kan met Lars uren praten over de verschillen tussen zijn extraverte en mijn introverte persoonlijkheid, er is zoveel te zeggen en zoveel te begrijpen. Er zal nooit iemand zijn die jou beter kent en begrijpt dan jijzelf maar ik vind het een fijn streven om daar wel zo dicht mogelijk bij in de buurt te komen met Lars. Voordat we dat bereiken zullen we nog jaren moeten praten en tijd spenderen in nieuwe steden: wat mij betreft een geweldig vooruitzicht.