HELDEN


28-12-15
Ik was aan het graven in m'n eigen Instagram-archief. Dat doe ik zo vaak. Het is gewoon heel erg leuk om door je eigen Instagram-pagina te scrollen en herinneringen op te halen, ik word er altijd een beetje nostalgisch van. Ik was al een tijdje aan het scrollen en zat inmiddels al een jaar diep. Dat is waar het het ergst wordt. Dingen die bijna exact een jaar geleden zijn, daar word ik mega nostalgisch van. Ik kwam een luchtfoto tegen. Een paarse lucht met roze wolken en een oranje zon in de hoek, ik vind zulke plaatjes zo vreselijk mooi. Ik herinner me dat die foto al langer dan een jaar geleden is genomen, ik maakte 'm in de herfstvakantie van 2014. Ik herinner me dat ik hem in december postte omdat ik daar zin in had. Omdat m'n Instagram al een paar dagen stil lag en het op een vreemde manier een soort uitlaatklep voor me is (semi-pathetic). Ik herinner me dat mijn hoofd toen bomvol zat maar met alleen maar goede gedachten. Het was vakantie, het was net kerst geweest, het waren de gloriedagen van onze vriendengroep en bovendien was ik een beetje verliefd. Ik herinner me zelfs hoe en waar ik op de grond zat. Hoe ik de foto besloot te captionen met 'We could be heroes' omdat dat alles was wat ik wilde zijn. Ik wilde dat mijn leven voor altijd zo fijn zou blijven als in dat moment. Dat ik en iedereen om me heen vereeuwigd zou worden als een paar helden. Dat iedereen over 20 jaar zou zeggen 'was mijn leven maar zo fijn als dat van haar op dat moment.' Want alles leek op dat moment op de juiste plaats. De waarheid is dat niets blijvend is. Gloriedagen gaan over, romances komen aan een eind. We were heroes, in dat ene moment. 

29-12-15
Ik zit op de fiets naar huis na een veel te fijne pizza date met Marolise in Rotterdam. We hebben nadat we afscheid namen op het station ons gesprek voortgezet in spraakberichten op Whatsapp en ik zeg tegen haar dat ze even naar boven moet kijken want de lucht is helder en de sterren zijn mega goed zichtbaar. Ik weet dat Marolise ook een voorliefde heeft voor dit soort taferelen. Ik verwonder me er over. Dit is zo vreselijk mooi en cool en bizar. Het kan toch niet anders dan dat hier een God achter zit. 

30-12-15
Ik word een beetje naar van de gedachte dat het overmorgen al 2016 is. Ik weet niet waarom maar het voelt alsof ik er nog niet klaar voor ben. Ik wil het nog niet, het is te snel. 2015 voelt gewoon nog niet afgerond en ik heb nog geen enkel goed voornemen of een leuk project voor 2016, iets wat ik normaal gesproken rond deze tijd al uitgebreid verzonnen heb. Bovendien lijken alle plannen voor de jaarwisseling te mislukken. Ik voel me een beetje verloren in het voorbij vliegen van de tijd. Misschien is het omdat ik me vorig jaar rond deze tijd helemaal het tegenovergestelde voelde. Ik ging toen ontzettend lekker op de rush van het leven. Ik vloog van links naar rechts en alles was leuk. Ik voelde me geliefd en had lief. Nu kom ik maar moeilijk mee, nu heb ik niet altijd de mensen om me heen die ik het liefst zie. Nu gaat alles traag. Het is alsof ik mijn eigen tempo niet meer kan bijbenen en alleen achterblijf. 

Reacties

Populaire posts