BIJ ELKAAR GERAAPT


Ik heb mezelf weer bij elkaar geraapt. Dat bedenk ik me wanneer ik de school uit loop. Ik denk aan een week geleden toen ik een beetje instortte tijdens de toetsweek. Die dagen was ik instabiel en zag ik het hele vwo-ding maar somber in. Inmiddels, na een paar voldoendes en een mentorgesprek, ben ik alweer een stuk positiever over de situatie. Iedereen zegt dat ik het moet relativeren en ze hebben gelijk. Het is maar school, ik hoef geen achten en negens te halen, dat is gewoon niet voor mij weggelegd. Relativeren is the key. Zoals m'n dominee zondag nog zei: dit hele leven is nog maar zo'n onvoorstelbaar klein stukje van alles wat hierna gaat komen. Alles shit, alle problemen, alle drama die je hier meemaakt is straks compleet irrelevant. 

Ondertussen kijk ik vooral vooruit. Naar de fijne dingen die er aan komen, de kerstvakantie en alle kerstgerelateerde activiteiten. De kerstmarkt, het kerstgala, de kerstdiners. Met Vera voerde ik een gesprek over de Grote Avond audities die morgen (!) plaatsvinden. (In het kort: de GA zijn vier avonden die ieder jaar door onze school worden georganiseerd waarop er in een theater een groot toneelstuk wordt opgevoerd door leerlingen.)  Allebei hebben we er heel veel zin in en alleen al het praten er over gets me excited. Natuurlijk is het ook een beetje eng, auditie doen voor een grote groep mensen die je allemaal kent, maar ik weet gewoon dat het ook zo leuk is. Ik heb dit soort dingen eerder gedaan en ik weet gewoon dat ik er heel veel plezier uit ga halen. Ik houd van toneelspelen maar doe het veel te weinig, er is gewoon geen tijd voor. Ik heb nu al zin in dat heerlijke gevoel dat ik zal krijgen omdat ik eindelijk weer een beetje met acteren bezig kan zijn. Een hobby die ik soms iets te veel verwaarloos. Die kriebel in m'n buik als ik denk aan de leuke dingen die er aan komen, die kriebel is de reden dat ik wil leven, denk ik soms. Dat is de reden dat ik alles uit het leven wil halen wat er in zit. 

Reacties

Populaire posts