LIFE JUST THE WAY IT IS NOW

(Lekker tegenstrijdig fotootje van een paar dagen geleden maar wel mooi.)

De zon scheen. De zon had het eindelijk gewonnen van de regenwolken en na vier dagen kon ik weer over straat zonder tot op het bot doorweekt te raken en daar genoot ik van. Ik maakte de korte wandeling van Veerle's huis naar het dichtstbijzijnde treinstation, de zon scheen, hing zelfs al een beetje laag want het was weer veel te gezellig geweest en dus verliet ik Veerle's huis later dan verwacht. De zon hing laag over het veldje waar kinderen voetbalden. De zon scheen op m'n gezicht en heel even was het weer zomer. Dat ik een lange zwarte broek aan had deed er niet toe, dat ik met een tas vol schoolboeken op m'n rug liep deed er niet toe, het was weer heel even zomer. Ik loop snel want ik kan het niet veroorloven de trein te missen. Ik loop langs de kinderen, langs de gigantische vijver, langs de Albert Heijn waar we op die vrijdagavond, alweer bijna een jaar geleden, zoveel lol hebben gehad toen we met veel hysterie de trein misten. Toen de reis er naar toe leuker was dan het feestje zelf. Toen een jaar jonger en onwetend dat ik aan het begin van een heel fijn schooljaar stond. Het wel vermoedend, want het hing in de lucht. Zoveel fijne mensen waar ik zoveel fijne uren, avonden, nachten mee zou beleven. Nu zou ik willen dat ik dat op dat moment wel wist, dan had ik er nog veel meer van kunnen genieten, dan had ik me mezelf er veel bewuster van gemaakt. Want niets bestaat voor eeuwig, en op deze momenten lijkt dat eeuwig zonde. 

Maar nu. op misschien wel de laatste zonnige vrijdagmiddag van dit jaar, nu ik weer langs die Albert Heijn loop, hangt het weer in de lucht. Samen met de warme zon. Het zal weer een heerlijk jaar worden, dat is het al een beetje. Weer die fijne mensen, weer die avonden, weer die goede gesprekken, weer dat gevoel voor eeuwig jong te willen zijn. Maar niets bestaat voor eeuwig dus nu ga ik er nog meer van genieten, het bewuster dan bewust meemaken. 

Anders dan die vrijdagavond mis ik dit keer m'n trein niet, en ben ik gewoon op tijd thuis. In de trein geniet ik even na van de fijne gesprekken over studiekeuzes die we deze middag voerden. Ik praat snel bij met m'n zus aan de andere kant van de wereld, lach om de verhalen die Thirza me toestuurt, laat m'n moeder weten dat ik onderweg naar huis ben. Ik stap over op Rotterdam Centraal, één van m'n favoriete plekken in Rotterdam. Ik kom thuis, kleed me om en stap weer in de auto voor een etentje met m'n opa. Opa neemt ons mee naar een mooi restaurant met nog mooier eten, hij praat urenlang, heeft verhalen van over de hele wereld. Ik eet totdat er écht niets meer bij past. Met een tevreden gevoel rol ik m'n bed in. Moe maar voldaan. I like life just the way it is now en daar moet ik van genieten. Daar geniet ik van. 

Reacties

Populaire posts