DE ANTI-CLIMAX DIE LAS VEGAS HEET- #FF1INTHEUSA

Tijdens onze reis door Amerika stonden er ook twee dagen Las Vegas op de planning. Vriendin Vera die een paar jaar terug een vergelijkbare reis maakte was razend enthousiast over deze stad: Dit zou een groot feest worden. Ik heb me nooit helemaal aan dat gevoel over gegeven, ik kon me wel inbeelden dat Las Vegas een groot feestje zou zijn maar tegelijkertijd bereidde ik me ook voor op het ergste want je hoort genoeg tegenstrijdige verhalen. Las Vegas is zo insane, dat kan niet iedereen leuk vinden. Leuk was dan ook niet het goede woord. Het was bizar, bi-zar, een gigantisch gekkenhuis maar leuk vond ik het niet. Dat betekend niet dat ik (of de rest van m'n familie) spijt heb van ons tripje naar Vegas. Als je in de buurt bent móét je er wel heen en bovendien moet je het een keer gezien hebben anders weet je niet of het iets voor jou is. 

We kwamen 's avonds aan na een dag in Zion National Park. M'n zus en ik hadden ons verheugd op stad. We liepen inmiddels al een week door natuurparken en wij zijn absoluut gemaakt voor de stad dus was de behoefte aan iets groots en druks groot (en dat kregen we.)  Wanneer je de stad in rijd wordt het hele circus in één keer aan je geopenbaard. Je rijd een uur of twee door niet veel meer dan woestijn en opeens rijd je tussen hotels die Rome, Venetië en New York moeten voorstellen. Op de achtergrond schittert de Eiffeltoren en links van me loopt er op de stoep een vrouw die duidelijk niet haar hele leven een vrouw is geweest. We sliepen gelukkig in één van de weinig hotels zonder casino of andere gekkigheid. We hadden veeel te ruime kamers en een heerlijk zwembad op het dak waar een opmerkelijke rust hing. Opmerkelijk als je dacht aan het circus dat zich een paar honderd meter verderop afspeelde. Na aankomst besluiten we eerst even van dat fijne zwembad gebruik te maken, ook fijn omdat Las Vegas midden in de woestijn ligt en het er dus de hele dag zo'n 40 graden was. Omdat onze veel te ruime kamers ook een keuken hebben besluit m'n moeder voor het eerst deze vakantie zelf een maaltijd te koken. Omdat de keuken geen pannen bevat en we dus eerst een uurtje moeten wachten op pannen die we bij de receptie hadden opgevraagd eten we niet voor 21:00 maar dat maakt niet uit want deze stad slaapt niet. 

Na het eten besluiten we dus een rondje Vegas te doen. Ons hotel ligt maar één blok verwijderd van 'The Strip', de straat waar al het spektakel in Las Vegas zich verzameld. We lopen door 'Parijs' en daarna naar het hotel waar iedere avond een 'spectaculaire' fonteinshow te zien is. We zijn precies op tijd voor de show en staan samen met een paar honderd andere mensen om de vijver ( a.k.a. MEER, gigantische plas water) te kijken hoe straaltjes water op de maat van de muziek heen en weer bewegen. Op dat moment slaat het in m'n gezicht hoe stompzinnig dit is. Na afloop van de show klinkt er een luid applaus, waarvoor? Omdat de sproeiers een voorgeprogrammeerd trucje doen? Omdat er een vijver te grote van drie voetbalvelden middenin de woestijn een beetje geldverspilling ligt te wezen? Op straat is het super druk, heel anders dan in New York voel ik me hier super onveilig. Er zijn een stuk meer zwervers en verkopers op straat en je krijgt het gevoel dat IEDEREEN uit is op je geld. Zwervers die druk met zichzelf in gesprek zijn of die met een mes in hun zak lopen, het is een nare sfeer. We lopen naar het Flamingo-hotel waar ons een flamingo-boerderij beloofd is. We lopen het hotel in en net zoals alle andere hotels doorkruisen we eerst een honderden meters lang casino. Ik word een beetje verdrietig van de sfeer die er hangt, het is allemaal zo nep. Het ziet er allemaal schitterend uit en er worden je zakken geld beloofd maar die dronken man achter de gok-automaat liegt niet. Zonder twijfel al honderden euro's weg gespeeld en aan z'n gezicht te zien niet veel rijker geworden.  We vonden na even zoeken de flamingo-boerderij maar zelfs dat was een triest gezicht. Een paar prachtige flamingo's opgesloten in een veel te klein hok met veel te lelijke nep-rotsen en veel te vies water. Het is allemaal schijn, alles wordt zo mooi gepresenteerd maar als je dichtbij komt is het lelijk. Lelijk van binnen en lelijk van buiten. Niks geen glitters en geld. 

Na de flamingo's vonden we het al snel tijd voor ons bed en liepen we terug naar het hotel. De volgende ochtend sliepen we uit tot 08:30, de gemiddelde wektijd deze vakantie was 07:00 dus je begrijpt dat dit een machtig fijne ochtend was (in een machtig fijn bed). Er was, zeker van m'n moeders kant, absoluut geen haast om de stad in te gaan. De vorige avond had voor ons een vrij duidelijk beeld geschetst en de conclusie was dat wij bij de 'you hate it'-groep hoorden. Toch besloten we niet de hele dag bij het zwembad te blijven en iets meer van de stad te bekijken, bij daglicht, misschien helpt dat. We liepen The Strip op richting 'The Venetian' het hotel waarin Venetië nagebouwd is. De ingang is het St. Marco plein inclusief grachten en gondels. Het is echt op ware grootte nagebouwd en dat is ziek. Binnenin het hotel is het plafond geschilderd met wolkjes, de grachten lopen tussen de winkeltjes door en de gondeliers varen zingend rondjes. De geveltjes, restaurantjes, straatjes, alles is nagebouwd en goed ook. We lopen door nog een paar hotels en pakken dan de bus naar het eind van The Strip om te shoppen. Buiten de stad staan namelijk genoeg outlet-centrums waar je voor mooie prijsjes kan shoppen. Het is bizar hoe de stad na The Strip niet veel meer is dan zandvlaktes en een paar shoppingmalls. Na een paar kilometer ben je de stad al uit. Het is heel lang niks, boem pats alles bij elkaar, en dan weer niks. In het outlet-centrum scoren m'n moeder en ik nieuwe Nikes, koopt de hele familie een Levi's broek (met een paar mooie kortingen betalen we maar 30 euro per broek) en lopen we nog wat rond. Na een paar uurtjes verlaten we de fijne airco en stappen de hitte van de stad weer in. We pakken de bus naar 'New York, New York', dat is dus, zoals de naam al doet vermoeden, New York nagebouwd. We rijden ook nog langs Egypte en een gigantisch speelgoed kasteel. Ik kan er maar niet over uit hoe ziek deze stad is. Het lijkt allemaal één grote grap, alsof je in een soort decor zit en iedereen om je heen acteert. Het is moeilijk voor te stellen dat in deze stad echt mensen wonen, werken, leven. Welke zieke geest verzint dit nou? In New York lopen we nog een keer over de Brooklyn Bridge, bezoeken het casino en de gamehal (gekkenhuis), we willen in de achtbaan stappen maar dat kost je $14 per persoon en er staat een lange rij en dus passen we ook daar voor. We strijken neer op een terrasje en proberen deze stad op ons in te laten werken maar het lukt niet. Het komt niet binnen, het gaat langs je heen, het past niet in mijn normale mensen brein.  We tappen M&M's bij de M&M-store, maken een tussenstop bij een supermarkt en lopen dan terug naar ons hotel. Genoeg van deze stad. We vertrekken naar het zwembad, bestellen een pizza en duiken ons bed in. 

Deze stad is misschien niet zozeer een anti-climax, het is de chaos en speeltuin die me beloofd was. Het is meer de achterliggende laag die het zo laat tegenvallen, die alles overschaduwt. Ik quote m'n zus in de supermarkt: 'Ik begin steeds meer in te zien dat het leven echt kut is.' Niet dat ze nou in een depressie schoot door deze stad maar ik kan haar gedachtegang wel volgen. Hier leek het leven ook even kut. Niet omdat ik niet heb gelachen maar omdat het hier zo keihard duidelijk was dat niet iedereen gelukkig is. Niemand leek hier gelukkig. Mensen komen naar Vegas om lol te hebben, geld te winnen en gelukkig weer naar huis te gaan maar de zwerver met het 'Why lie? Need beer en weed'-bordje, de vrouw die in het bushokje in slaap is gevallen, de bezopen man in het casino, geloof me, die zijn echt niet gelukkig. De sfeer hier is zo grimmig, je komt voor de fun maar alles en iedereen is uit op je geld, je voelt je bijna ongewenst als je niet honderden euro's uitgeeft. De reclame voor een stripclub voor ons hotel, de kaartjes met halfnaakte vrouwen en telefoonnummers die overal op straat liggen, de pooier met 'Girls, girls, girls' op z'n shirt. Deze stad is zó goddeloos dat ik de drang voel om mensen op straat over God te vertellen. Om iemand in z'n gezicht te slaan en te laten zien hoe belachelijk dit is. Iedereen lijkt zo verloren, geen idee wat ze aan het doen zijn, waar ze heen gaan. Niemand lijkt te beseffen in wat voor zieke stad ze staan. Het is zo troosteloos, zo leeg. Hier is het leven inderdaad kut.