LOST MEMORIES

Ik was het bijna vergeten maar moest er vanmorgen weer aan denken. Onze hele jaarlaag werd samen met nog een heleboel andere klassen naar de aula gehaald voor een presentatie van het goede doel waar onze school binnenkort een sponsorloop voor organiseert. Toen Julia geïrriteerd begon te zuchten om het gekraak van de stoel van de jongen voor haar (het geluid dat die stoelen produceren is mega hinderlijk) moest niet alleen ik maar ook Veerle en Julia zelf denken aan het snurk-incident in Manchester. Het was een uur of twee 's nachts toen ik wakker werd van gesmoes tussen Julia en Maurits. Ik hoorde zuchten en irritatie en ook de bron van de irritatie: Een harde snurker. Ik had 'm eerder die avond al gehoord maar was gewoon in slaap gevallen, Julia was wakker geworden en kon niet meer in slaap komen door het gesnurk. Maurits probeerde haar te sussen maar de stres liep hoog op. Zo hoog dat uiteindelijk bijna iedereen zich ermee ging bemoeien en we tot het besluit kwamen dat iemand de snurker moest porren. Maar niemand wilde de snurker porren. Nog meer zuchten, nog meer irritatie, nog meer 'zet je er overheen', nog meer gedempt gegiechel totdat Tom met de oplossing kwam: 'De selfiestok! Pak de selfiestok!' 

Ik was bijna vergeten hoe mooi het moment was waarop Tom met de oplossing kwam, ik was het gegiechel onder de dekens bijna vergeten, ik was bijna vergeten hoe leuk het was. 

Ik was het bijna vergeten maar moest er een paar dagen terug opeens weer aan denken. Aan die zondagavond tijdens het Opwekkingsweekend. Toen het na een heerlijke warme dag zachtjes regende en we ons verzameld hadden onder de grote tenten op het centrale veld. Hoe ik een beetje mixed-feelings had omdat dit onze laatste avond was en we er dus eigenlijk uit zouden moeten halen wat erin zat maar er tegelijkertijd zoveel gedachten door m'n hoofd spookten dat ik alleen maar de rust op wilde zoeken om na te denken. Je kon aan iedereen merken dat er veel in hun hoofd gebeurde en net toen ik de avond een beetje opgegeven had, besloot dat het beter was gewoon naar bed te gaan, besloten we met z'n allen te gaan bidden. We zochten een rustig plekje op buiten de tent, het was net droog, en gingen in een kring zitten. We zaten daar en baden, om de beurt. Het duurde lang maar het was fijn. Het begon weer te regenen maar dat maakte niemand iets uit, we gingen door. Zo zaten we daar met z'n allen, heel even mega verbonden met elkaar. Er werden mooie woorden gesproken, het was een perfecte afsluiting van het weekend. Ik was bijna vergeten hoe fijn dat was en hoe bijzonder ik dat heb ervaren. Ik was bijna vergeten dat dit m'n favoriete opwekking-herinnering is. 

Ik was het bijna vergeten maar toen ik vorige week een foto vond op m'n filmrol moest ik er weer aan denken. Het was een foto van een stranddag tijdens onze mini-vakantie in Renesse. Het was perfect weer, mega warm en het water was koud genoeg om af te koelen. Nadat we onze tent hadden opgezet en onze spullen hadden geloosd staken we de straat over naar het strand waar we de hele middag zijn gebleven. Ik was bijna vergeten hoe blij Julia werd wanneer ze in het water was. Hoe ze rond rende als een blije puppy en constant nieuwe spelletjes bedacht. Hoe ze ons er allemaal in meesleurde en we ons als vier debielen begonnen te gedragen, hoe er chaos ontstond. Ik was bijna vergeten hoe grappig dat was en hoe hard we hebben gelachen. Soms vergeet je zulk soort dingen omdat je te druk bent met je leven leiden. Dan denk je er opeens weer aan en weet je weer hoe fijn het was. Je vergeet het niet omdat het niets voor je betekend of omdat je er liever niet aan terugdenkt maar gewoon omdat je hoofd vol zit en er 10.000 andere dingen zijn die je moet onthouden. Soms is het heel fijn om zo'n verloren herinnering terug te vinden, een klein cadeautje van je eigen brein.