JE WAS TE FIJN

And yet another radiostilte. Ik ga geen sorry zeggen omdat ik me er eigenlijk helemaal niet zo schuldig over voel. Ik heb zes dagen keihard genoten van een schoolreisjes naar Manchester en dat was veel te fijn om me ook maar een klein beetje druk te maken over blogposts. 

Want Manchester, je was te fijn. Met een groep van tien personen vertrokken we vrijdag. De reden van deze reis was het profielwerkstuk van Tom en Marolise die onderzoek deden naar hoe leerlingen Engels spreken en of het zou verbeteren wanneer je een paar dagen door Engelsen omringd wordt. Wij gingen, met een groep van zes vrienden, natuurlijk graag mee als proefpersonen en met ons waren ook nog twee docenten. Het recept was dus zes vrienden, zes dagen geen school en een reis naar Manchester. Het kon niet anders dan dat dit heel erg leuk zou worden en dat was het ook. Het was een hysterische reis met een heleboel fijne chaos. We sliepen in een hostel dat, ondanks dat het niet helemaal overeen kwam met de foto's op de site, best gezellig was. Het gaf je het gevoel te wonen in een groot studentenhuis met gezamenlijke keuken en de douche die we met z'n tienen deelden. We sliepen met z'n allen op één kamer en dat zorgde voor enorme chaos en dan bedoel ik niet alleen de troep van kleding, eten, opladers en handdoeken die op de grond lag maar ook wanneer we met z'n allen op de kamer waren en iedereen, ondanks dat we de hele dag gelopen hadden, nog liters energie over had en door elkaar schreeuwde. Dat iedereen van het ene naar het andere stapelbed sprong. Dat we de meest willekeurige bijnamen voor elkaar verzonnen Dat er bijna onafgebroken gelachen werd. Dat Tom en Marolise onze aandacht probeerden te krijgen maar dat ze dusdanig onderdeel van de groep geworden waren dat niemand ze meer als gezaghebbend zag maar meer als beste vrienden, en dat dat eigenlijk niets gaf. Op een moment vind je jezelf middenin die chaos, liggend op de grond met om je heen al je vrienden die gesprekken voeren die waarschijnlijk niet te volgen zijn wanneer je niet al drie dagen onafgebroken met ons hebt opgetrokken. Ik sluit heel even m'n ogen en geniet van de chaos, van de onafgebroken positiviteitsvibe. Ik staar naar het vieze witte plafond en geniet. Ik probeer echt even in het moment te zijn en te beseffen hoe fijn dit is en hoe bevoorrecht we zijn dit te kunnen doen. Ik weet dat de herinneringen me over een paar dagen niet meer zo scherp bij staan en ik weet dat deze reis heel ver weg zal lijken wanneer we weer in Nederland zijn en dus geniet ik er nog even extra van.

Want zodra we in Nederland het vliegtuig uit stappen en ik de kou en regendruppels op m'n huid voel wil ik alweer terug. Niet alleen omdat het weer in Manchester een stuk beter was (minstens vijf graden warmer, geen druppel regen en soms zelfs een fijn zonnetje) ook omdat Manchester zelf een gigantisch leuke stad is. De straten van Manchester die na een paar dagen al een beetje als thuis zijn gaan voelen, waar we binnen no-time de weg kenden, waar we onze vaste supermarkt hadden. De wandeling naar de kerk die we iedere keer onderschatte waardoor we drie keer te laat zijn gekomen, de grote, overzichtelijke Primark, de tientallen koffietentjes, de Costa waar we enorme cappuccino's dronken, de Starbucks waar we een Pumpkin Spice Latte probeerden (geen fan), het grote winkelcentrum, de bioscoop, dat er op elke hoek van de straat een leuk café te vinden was, het marktkraampje waar we Peter de Cactus ruilden voor een pakje pennen, de opticien waar we een fotoshootje hielden, overal liggen herinneringen. En er zijn er nog veel meer: de discussie's omdat niemand ooit in z'n eigen bed lag, de derde wiel-grapjes, Kristian's kapsel zonder gel, het instoppen, het karige ontbijt met de toasters die niet fatsoenlijk werkten, de pannenkoeken die naar sigaretten smaakten, het scheldwoord wat ik absoluut niet mocht gebruiken, het huppelen, de avondwandelingen, het vloggen, de Snickers van Marolise, Julia's regenboogwereld, het potje poker waarin kutten met de pokermunten niet gewaardeerd werd, het constant vergeten van de kamersleutel, de Kitchenaid, de mooie bibliotheken, de rol van Cara Delevigne in de film Pan, de plannen voor de reünie, de hastags en het verzinnen van Instagram-captions, het gesnurk van meneer Zomer, de plaktattoo's, de challenge's, de saltedcaramelbelgianchocolatechipcookies, de gesprekken over Mascha (en anderen), de liedjes, Catch & Release, de slechte internetverbinding, Nando's, het klefkwartier, de knuffels, de liefde. Toen we arriveerden in Eindhoven wilde ik het vliegveld niet verlaten omdat het dan allemaal in één klap voorbij zou zijn. Het klinkt allemaal heel dramatisch maar ik heb een hele fijne tijd gehad en dat wil ik vangen in een stuk tekst. Er volgen nog meer foto's en er volgen nog video's (!), stay tuned. 

Ik heb nu al zin in de reünie.