KUS VAN JE ZUS #2


Mijn zus, Maud, gaat voor school zes maanden op stage in Thailand. Voor haar een avontuur, voor mij natuurlijk iets minder leuk. 

Lieve Maud,
Je had de perfecte dag uitgekozen voor je vertrek: mijn allerlaatste vakantiedag, de dag voor ik weer naar school zou moeten. Daar kwam nog bovenop dat ik hartstikke ziek was op je dag van vertrek. Ziek als in met koorts op bed liggen, dat is een dingetje bij mij, ik word altijd aan het eind van de vakantie ziek. Ik was, ondanks dat ik me super beroerd voelde, vast besloten om mee te gaan naar het vliegveld om je uit te zwaaien, ik moest en zou je weg brengen. Maar toen ik beneden kwam in een outfit die meer op een pyjama leek dan op een normale outfit en met het zweet op m'n voorhoofd wisten we allebei dat mee gaan een slecht idee was. Ik voelde me zo ellendig, niet alleen vanwege de koorts en snotneus maar ook om jouw vertrek. Er hoefden maar twee woorden over Thailand gezegd te worden of ik barstte al in tranen uit, ik had de laatste dagen echt geen controle over m'n traanbuizen. Ik was veel te instabiel om mee te gaan. Ik kon niks, m'n lichaam wilde niks. En dus namen we daar al afscheid, aan de keukentafel. Ik baalde ervan dat het zo opeens was, hier had ik niet op gerekend. Opeens moest je al weg en was het tijd om afscheid te nemen. Ik had je veel langer willen knuffelen,  ik had je geur willen opsnuiven maar ik was te verkouden, ik had je willen kussen maar was bang je aan te steken. Tegen de tijd dat je in de auto zat was ik volledig overstuur, ik bleef thuis alleen achter. Ik heb even heel hard gehuild, bijna gehyperventileerd. Dit was niet wat ik me voorstelde van het afscheid maar ik realiseerde me dat het afscheid sowieso kut zou zijn. Of het nou thuis was of op het vliegveld, of m'n lichaamstemperatuur nou normaal of belachelijk hoog zou zijn. Afscheid nemen bestaat wel and it sucks. 

Ik kalmeerde door mezelf eraan te herinneren dat je terug komt, dat je niet dood gaat want dat vergeet ik soms even. De rest van de dag heb ik in bed gelegen. Het was goed, soort van. Er was al zoveel gehuild de afgelopen dagen dat ik nu wel klaar was met de tranen. Bovendien besef ik me nu nog niet dat je as we write in Bangkok zit. Het voelt meer alsof je gewoon een week in Maastricht bent voor school. Ik vind het zo bizar om je snapchat video's uit Thailand te zien, het is gek hoe je zo snel in een compleet andere wereld zit en hoe mijn zus die ik toch wel van d'r minst volwassen kant ken daar zelfstandig rond loopt. Ik zou bijna willen zeggen dat je zo snel groot wordt maar volgens mij is dat meer jouw taak. Je hoort nog van me als ik wel besef dat je weg bent, en niet maar voor een paar dagen. Voor nu ben ik even stabiel, school is weer begonnen. M'n vrienden zijn nog steeds leuk en lief  en ik wil nu al huilen om de eerste scheikunde les. Ik moest je de groetjes doen van meneer Mollema, hij was erg verheugd om weer een van Leeuwen in de klas te hebben geloof ik. Ik wacht trouwens nog steeds op je Instagram foto's want volgens mij heb je genoeg te fotograferen daar, al is het natuurlijk lastig als je niet je favoriete fotograafje bij je hebt (that would be me). 

Kus van je zus. 

Reacties

Populaire posts