Dankjewel februari
Het feest begon op de negende van februari toen ik 's avonds om 22:00 nietsvermoedend m'n mail checkte. De enige reden dat ik dat deed was omdat ik met m'n laptop op schoot in bed zat en net met mezelf had afgesproken te gaan slapen. Ik wilde het verschrikkelijke moment van uit het warme bed stappen om m'n tanden te poetsen echter nog even uitstellen. Na een extra rondje Instagram opende ik mijn mail met het idee dat ik alleen maar twee spammailtjes zou moeten verwijderen. Tot mijn grote verbazing vond ik daar een mail van de Erasmus Universiteit waarin stond dat ik aangenomen ben bij de studie waar ik de afgelopen weken steeds meer van ben gaan dromen. Ik was volledig in de war, overtuigd van het feit dat ik eerst nog een motivatiegesprek moest hebben. Ik had enkel een motivatiebrief ingeleverd, ik kon naar mijn idee nog helemaal niet nu al toegelaten zijn. Ik las de mail samen met mijn moeder twaalf keer opnieuw maar het stond er echt. Ik was toegelaten aan de Erasmus Universiteit. Een bezoekje aan de decaan de volgende dag bevestigde het bizarre nieuws. Het was zo gek om opeens te weten waar ik volgend jaar zeer waarschijnlijk terecht kom. In deze periode van selectieprocedures, toelatingstoetsen en CV's waarin al mijn klasgenoten zich in bevinden had ik opeens al zekerheid. Ik kan volgend jaar gaan studeren in Rotterdam en dat is een droom die uitkomt. Hoe vaker ik er aan denk, hoe meer zin ik krijg om die stad straks écht m'n hometown te gaan noemen. Zo verschrikkelijk veel zin om bij Erasmus te beginnen.
Dit goede nieuws werd een dag later gevolgd door het fijne gevoel van een sissa-hug. M'n zus vertrok een paar maanden geleden namelijk alweer naar het buitenland. Kaapstad dit keer en maar 2,5 maand dit keer. Het klinkt een beetje cru maar het went. Toen ze een jaar geleden voor zes maanden naar Thailand vertrok vond ik dat ontzettend naar maar nu ze voor 'maar' 2,5 maand weg was leek dat niets. Bovendien relativeert het nogal wanneer je vriend ook voor zes maanden in het buitenland zit want we kunnen er lang of kort over praten maar die heb ik toch wel veel meer gemist. Die 2,5 maand waren dus geen hele zware beproeving maar het is toch wel heel fijn en gezellig als je weer tijd door kan brengen met één van je beste vriendinnen. Dat weekend stond dan ook vooral in het teken van huggen, samen tijd doorbrengen en een bezoekje aan Feyenoord - FC Groningen. Bij die wedstrijd raakten we een soort van per ongeluk terecht toen m'n vader op het laatste moment met kaarten aan kwam zetten en ik besloot voor een keer m'n inner-hooligan naar boven te halen. Ik ben geen voetbalfan maar wel Rotterdamfan en dus kon ik wel genieten van de sfeer in het stadion. 'Komen we uit Rotterdam?' 'Ken je dat niet horen dan?' klonk het tot laat op de avond.
M'n geluk kon helemaal niet meer op toen drie dagen na Maud Lars thuis kwam. Het was behoorlijk surrealistisch om op zondagavond bij z'n ouders aan de eettafel te zitten en vervolgens daar de nacht door te brengen met het idee dat ik de volgende ochtend weer naast m'n vriend zou zitten. Het was één van die dingen waar je zo vaak over gefantaseerd hebt dat je bijna niet meer gelooft dat ze echt plaatsvinden. Maar op de dertiende van februari stond ik echt om zeven uur 's ochtends op Schiphol naar een zwarte schuifdeur te staren totdat daarachter opeens Lars verscheen. Binnen een halve seconde hing ik om z'n nek en vanaf dat moment veranderde al het bloed in m'n lichaam in vloeibaar geluk. Na een paar maanden van eindeloze Skype-gesprekken en brieven konden we elkaar eindelijk weer vasthouden en je kon me op dat moment echt geen groter cadeau geven. Ik zat in no-time weer op een roze wolk en spendeerde daarop volgende dagen ver boven de grond. Een dag na zijn thuiskomst was het Valentijnsdag en Lars' aanwezigheid was het beste valentijnscadeautje. We dronken koffie op mijn lievelingsplekje en tevens de plek waar we maanden geleden velen dates doorbrachten en daarna zagen we de Titanic in de biosscoop die speciaal voor Valentijnsdag opnieuw gedraaid werd. Grote bonus is dat ik door m'n vrienden geen filmbarbaar meer genoemd kan worden omdat ik de Titanic nog nooit gezien heb. In de dagen die volgden spendeerden we zoveel mogelijk tijd met elkaar en probeerde ik niet te vergeten dat ik ook nog af en toe naar school moest en andere verplichtingen had.
Om die glorieuze februarimaand af te sluiten vertrokken we op de 25ste naar Zwitserland voor een week wintersport. Met 'we' praat ik over een groep van 17 mensen met wie ik regelmatig vakantie vier maar dit keer was Lars er ook bij en dat was bijzonder leuk. We verbleven met z'n allen in een chalet en dat was voor ons ook de eerste keer. 17 mensen op een vrij kleine ruimte is best intens maar het verliep verrassend goed. Iedere ochtend zaten we om 8:30 aan een grote ontbijttafel. We kochten zoveel brood bij de bakker dat ze bang waren dat we stiekem een dependance begonnen waren. Wanneer iedereen verzadigd was en de broodjes voor de lunch gesmeerd waren vertrokken we in groepjes naar de piste (de fanatieke groep en de hallo-het-is-wel-vakantie groep). Ik stond dit keer op mijn very own snowboard en kwam er achter dat mijn very own snowboard schoenen een miskoop waren. Daardoor had de eerste dag geen hele fabuleuze start. Ik kreeg zoveel teenkramp van de schoenen dat ik jankend in de sneeuw stortte en Lars kreeg het voor elkaar om z'n knie open te skiën. We zaten dus binnen 24 uur bij de huisarts voor een paar hechtingen maar na die rough-start kon het feest echt beginnen. Met z'n allen in één huis betekent constant vermaak. We speelden eindeloze kaartspelletjes en speelden potjes Koehandel die gerust 3,5 uur duurden. Ed Sheeran's 'Shape Of You' was de soundtrack van deze week en zorgde regelmatig voor kleine dance party's. We scheurden over pistes, aten teveel frietjes, lagen met onze kop in de zon, dronken chocolademelk alsof het water was en aan het eind van iedere dag viel ik als een blok, een heel tevreden blok, in slaap. Het was zo heerlijk om een volle week in Lars' aanwezigheid door te brengen nadat we zoveel maanden enkel in elkaars telefoon hadden geleefd. Ik ervoer zoveel vreugde, was zo tevreden, genoot zo van iedereen om me heen. Februari had niet beter kunnen eindigen.
Dus, dankjewel februari. Je was lief voor me.
Dit goede nieuws werd een dag later gevolgd door het fijne gevoel van een sissa-hug. M'n zus vertrok een paar maanden geleden namelijk alweer naar het buitenland. Kaapstad dit keer en maar 2,5 maand dit keer. Het klinkt een beetje cru maar het went. Toen ze een jaar geleden voor zes maanden naar Thailand vertrok vond ik dat ontzettend naar maar nu ze voor 'maar' 2,5 maand weg was leek dat niets. Bovendien relativeert het nogal wanneer je vriend ook voor zes maanden in het buitenland zit want we kunnen er lang of kort over praten maar die heb ik toch wel veel meer gemist. Die 2,5 maand waren dus geen hele zware beproeving maar het is toch wel heel fijn en gezellig als je weer tijd door kan brengen met één van je beste vriendinnen. Dat weekend stond dan ook vooral in het teken van huggen, samen tijd doorbrengen en een bezoekje aan Feyenoord - FC Groningen. Bij die wedstrijd raakten we een soort van per ongeluk terecht toen m'n vader op het laatste moment met kaarten aan kwam zetten en ik besloot voor een keer m'n inner-hooligan naar boven te halen. Ik ben geen voetbalfan maar wel Rotterdamfan en dus kon ik wel genieten van de sfeer in het stadion. 'Komen we uit Rotterdam?' 'Ken je dat niet horen dan?' klonk het tot laat op de avond.
M'n geluk kon helemaal niet meer op toen drie dagen na Maud Lars thuis kwam. Het was behoorlijk surrealistisch om op zondagavond bij z'n ouders aan de eettafel te zitten en vervolgens daar de nacht door te brengen met het idee dat ik de volgende ochtend weer naast m'n vriend zou zitten. Het was één van die dingen waar je zo vaak over gefantaseerd hebt dat je bijna niet meer gelooft dat ze echt plaatsvinden. Maar op de dertiende van februari stond ik echt om zeven uur 's ochtends op Schiphol naar een zwarte schuifdeur te staren totdat daarachter opeens Lars verscheen. Binnen een halve seconde hing ik om z'n nek en vanaf dat moment veranderde al het bloed in m'n lichaam in vloeibaar geluk. Na een paar maanden van eindeloze Skype-gesprekken en brieven konden we elkaar eindelijk weer vasthouden en je kon me op dat moment echt geen groter cadeau geven. Ik zat in no-time weer op een roze wolk en spendeerde daarop volgende dagen ver boven de grond. Een dag na zijn thuiskomst was het Valentijnsdag en Lars' aanwezigheid was het beste valentijnscadeautje. We dronken koffie op mijn lievelingsplekje en tevens de plek waar we maanden geleden velen dates doorbrachten en daarna zagen we de Titanic in de biosscoop die speciaal voor Valentijnsdag opnieuw gedraaid werd. Grote bonus is dat ik door m'n vrienden geen filmbarbaar meer genoemd kan worden omdat ik de Titanic nog nooit gezien heb. In de dagen die volgden spendeerden we zoveel mogelijk tijd met elkaar en probeerde ik niet te vergeten dat ik ook nog af en toe naar school moest en andere verplichtingen had.
Om die glorieuze februarimaand af te sluiten vertrokken we op de 25ste naar Zwitserland voor een week wintersport. Met 'we' praat ik over een groep van 17 mensen met wie ik regelmatig vakantie vier maar dit keer was Lars er ook bij en dat was bijzonder leuk. We verbleven met z'n allen in een chalet en dat was voor ons ook de eerste keer. 17 mensen op een vrij kleine ruimte is best intens maar het verliep verrassend goed. Iedere ochtend zaten we om 8:30 aan een grote ontbijttafel. We kochten zoveel brood bij de bakker dat ze bang waren dat we stiekem een dependance begonnen waren. Wanneer iedereen verzadigd was en de broodjes voor de lunch gesmeerd waren vertrokken we in groepjes naar de piste (de fanatieke groep en de hallo-het-is-wel-vakantie groep). Ik stond dit keer op mijn very own snowboard en kwam er achter dat mijn very own snowboard schoenen een miskoop waren. Daardoor had de eerste dag geen hele fabuleuze start. Ik kreeg zoveel teenkramp van de schoenen dat ik jankend in de sneeuw stortte en Lars kreeg het voor elkaar om z'n knie open te skiën. We zaten dus binnen 24 uur bij de huisarts voor een paar hechtingen maar na die rough-start kon het feest echt beginnen. Met z'n allen in één huis betekent constant vermaak. We speelden eindeloze kaartspelletjes en speelden potjes Koehandel die gerust 3,5 uur duurden. Ed Sheeran's 'Shape Of You' was de soundtrack van deze week en zorgde regelmatig voor kleine dance party's. We scheurden over pistes, aten teveel frietjes, lagen met onze kop in de zon, dronken chocolademelk alsof het water was en aan het eind van iedere dag viel ik als een blok, een heel tevreden blok, in slaap. Het was zo heerlijk om een volle week in Lars' aanwezigheid door te brengen nadat we zoveel maanden enkel in elkaars telefoon hadden geleefd. Ik ervoer zoveel vreugde, was zo tevreden, genoot zo van iedereen om me heen. Februari had niet beter kunnen eindigen.
Dus, dankjewel februari. Je was lief voor me.
Reacties
Een reactie posten