Slaap, zon en studententijdkoffie

15 - 21 februari 

Ik neem een slok van de net gezette cappuccino van Heilige Boontjes. De glimmende schuimlaag riep mijn naam zodra de barista de beker op de bar zette. Het is de smaak van mijn studententijd, besef ik me wanneer ik slik. Heilige Boontjes is de koffietent waar ik tijdens mijn Eurekaweek mee geïntroduceerd werd en waar ik sindsdien bijna wekelijks te vinden ben. De koffie is echt lekker en het pand staat tegenover onze sociëteit, in het hart van de stad. De plek waar ik graag afspreek voor een koffietje of studeerdate en in deze tijd de plek vanwaar ik mijn koffie-ommetjes begin.

Over mijn studententijd gesproken: ik blijf sowieso nog een jaar student. Dat was altijd het plan al maar sinds deze week weet ik ook dat ik toegelaten ben bij de master waar ik graag aan wilde beginnen. In september zal ik (hopelijk) weer regelmatig het ellendig lange stuk naar de universiteit gaan fietsen of aan semi-ongemakkelijke online werkgroepen deelnemen en daar heb ik best zin in. Een groot dankpunt dus.

Iets groots om voor te danken en toch vond ik dat deze week lastig. Het valt me op dat ik sommige momenten alleen maar kan kijken naar wat er niet is, terwijl grote cadeau’s op m’n stoep vallen. En andere momenten, wanneer alle omstandigheden tegen zitten, ben ik compleet gefixeerd op dingen om dankbaar voor te zijn. Op de fiets mijmer ik over waarom die dankbare houding soms zo makkelijk- en soms zo moeilijk is. Het is denk ik een levenslange oefening. 

Mijn hoofd neemt soms loopjes met me. Denken aan wat er zou kunnen zijn, had kunnen zijn of misschien nog komt. Dat zijn eindeloze cirkels die ik mentaal kan bewandelen en dankbaarheid in de weg staan. Meestal lukt het om dit een halt toe te roepen maar wanneer het buiten donker is en de wereld rust, is dat een stuk lastiger. Deze week verloor ik daardoor ineens een halve nacht slaap. Dat overkomt me (gelukkig) maar zelden.

‘Vergeet niet van de zon te genieten en onderschat nooit de kracht van slaap en tijd’ schreef ik een paar jaar terug eens onder een Instagram-post. Die wijsheid (van mijn 15-jarige zelf) bewees zichzelf weer deze week. Want na die halve nacht slaap vond ik zaterdag een rotdag en na een goede nacht slaap en een uurtje bakken in de zon, zeiden mijn zus en ik zondag hardop tegen elkaar hoe gelukkig we ons voelden. De onderwerpen die me vrijdagnacht wakker hadden gehouden waren weer terug op hun werkelijke formaat: best wel onbelangrijk. Dat is de kracht van slaap en zon.