Die fijne winterweek
Drie fijne momenten met een warm drankje in mijn hand uit afgelopen week:
Een kop thee voor het raam met Daniël nadat we voor even onze laptops dichtklappen en het werk parkeren. Onze voeten leunen op de loeiende verwarming en we hebben uitzicht op een bocht waar elke passerende auto even vast komt te zitten. De sneeuw ligt er net een dag en de ontregeling is nog zichtbaar. We bekijken de sneeuwpaniek terwijl we mijmeren over feministische kwesties en 'cara pear' thee drinken.
Op de fiets terwijl ik me eigenlijk brak voel. Want ik lag pas om 6.00 uur in bed en kan nooit echt goed slapen wanneer het daglicht zich een weg door mijn gordijnen ramt. Ik had geen zin om naar buiten te gaan maar wist dat het goed voor me was. En ik had meer dan gelijk. Ik houd van koude wangen en ik houd, net zoals de rest van Nederland, van de winterzon. In mijn tas zit een thermoskan warme chocolademelk en een bus slagroom. Met ijzige tegenwind baan ik me een weg naar de Kralingse Plas om chocolademelk te drinken met Christel en Carlijn. Terug heb ik de wind in mijn rug en de lage zon op m’n gezicht. Er lijkt een filter over de stad heen te hangen. Ik voel mijn batterij opladen tot het niveau waar ik mee zing met mijn muziek. En dan komt precies het juiste aanbiddingsnummer door de shuffle heen. De magie van elke dag.
‘Is het te laat voor chocolademelk?’ vraagt Julia maandagavond laat. We zijn aan het bijkletsen in haar bed. Het is niet te laat voor chocolademelk. Even later zitten we met z’n tweeën in de keuken, we hebben het huis voor onszelf, in onze badjas met een kopje warme choco. Zij met slagroom, ik zonder. Eindelijk weer eens de tijd voor elkaar. Juist als huisgenoten, juist dicht op elkaar, is het soms zo makkelijk om langs elkaar heen te gaan. We blikken terug op de eerste lockdown, toen we elke avond bioscoop avonden voor onszelf organiseerden met ons Disney+ abonnement. Toen het leven echt stil was komen te staan en we samen alle tijd van de wereld hadden. In deze lockdown lijkt het leven, al dan niet online en tot 21.00, alsnog behoorlijk hard door te denderen en hebben we minder tijd samen. Maar nu even wel. We praten tot de slaap grip op ons krijgt, tevreden kunnen we naar bed.
Reacties
Een reactie posten