Alles goed en alles met God




22 - 28 februari
Deze week: keukentafelgesprekken over politiek, elke nacht rare dromen en heel erg genieten van de zon.

Aan de keukentafel praten we over de komende verkiezingen terwijl Wopke Hoekstra op bijna levensgroot formaat meekijkt vanaf een poster op de koelkast. Ik vertel iedereen die bij ons door de keuken loopt dat ik hem weleens geïnterviewd heb (ja, echt waar). Ik besteed een vrijdagavond aan politiek en partijprogramma’s met Julia. Op de deurmat valt een Bol.com pakket met Waarom je niet zomaar moet stemmen waar je ouders op stemmen. Ik lees het in een paar dagen uit en voel me: geïnformeerd. Ik luister naar De Stemming terwijl ik naar huis wandel. Ik vul elke kieswijzer in die ik tegen kom. Nooit eerder leefde de verkiezingen zo voor me. (Maar laten we wel wezen, zo vaak heb ik ook nog niet mogen stemmen). Met een gepolariseerd land en maatregelen die keer op keer ons leven direct beïnvloeden word ik bijna onvermijdelijk gedreven tot het informeren van mezelf. Ik was op de middelbare school geen held in maatschappijleer maar begrijp nu wel dat het een van de belangrijkste vakken is geweest die ik heb gehad. Toen begrijp ik dat trouwens niet, het vak noch het belang er van. Maar, kijk mij eens ontwikkelen.

Sinds het ingaan van de avondklok heb ik de meest levendige dromen. Nacht na nacht ga ik op avontuur met de meest willekeurige figuren. In de eerste lockdown ervoer ik dit ook en las ik eens in het NRC dat het te maken heeft met veel binnen zijn en leven in een onzekere tijd. Blijkbaar heb ik veel te verwerken ’s nachts maar waarom ik de pandemie verwerk met dromen over achter gelaten worden op een onbewoond eiland, bittergarnituur op het terras en solliciteren op een baan die ik niet wil, is me een raadsel. Vaak kan ik lachen om al die nachtelijke avonturen maar ik vraag me toch ook vaak af of het niet wat meer betekent dan het verwerken van een gesprek of het zien van een aflevering. Sommige dromen zijn levensecht en kleven de hele dag aan me. Ik deel ze in vergaderingen en gesprekken, er wordt inmiddels zelfs regelmatig aan me gevraagd wat ik dit keer gedroomd heb. Ik kan me zo verwonderen over hoe ons brein werkt.

En dan was er nog die zon. Die heerlijke voorjaarszon die mijn woensdagmiddag in februari opeens in midden april plaatste. ‘Pure aanbidding’ noemde Mirthe het tijdens ons bidwandel-rondje. Ik was het met haar eens. Het voelt erg volwassen en uitgeraast, maar ik geniet elke dag meer van God’s schepping en ik begrijp steeds meer van aanbidden door te genieten. Zittend in de zon op de kade tussen Coolhaven en Delfshaven, met voeten die bungelen boven het water, lijken er weinig dingen te bestaan waarin God dichterbij voelt. De eerste middag in het park, een belletje plegen op de stoeprand in de laatste zonnestralen, fietsen door een in voorjaar gehulde stad; Alles is goed en alles met God in de zon.

Reacties

Populaire posts