Herinnering

Ik kan het moment nog precies terughalen. Ik kijk uit over de Zuid-Italiaanse kustlijn. De kleurrijke huisjes die onhandig tegen de berg op zijn gebouwd. De zee is onstuimig. Ik draag een winterjas. De zon zakt langzaam en kijkt als een grote oranje bol nog even om het hoekje van de berg.

We maken foto’s. Snel, nu, want het licht is nu zo mooi. Een Amerikaans stel wilt ook een foto. We helpen ze, lachen om de haast die we hebben. Ik steek mijn handen in m’n zakken en haal er de mandarijn uit die we net langs de weg bij een bejaarde man hebben gekocht. Terwijl ik de mandarijn begin te pellen ontsnapt me een diepe zucht. Italië, wat ben ik gek op je geworden. Verliefd eigenlijk. Ik had niet gedacht dat dit land zo’n grote plaats in m’n hart op zou gaan eisen.

Het terug halen van dat gevoel herinnert me eraan dat het echt heeft plaatsgevonden. Soms lijken de maanden in Italië zich in een paralel universum te hebben afgespeeld. Toen de wereld nog draaide. De beelden van een leeg Rome waar ik op Facebook langs scroll, herinneren me niet aan mijn tijd daar. De stad is onherkenbaar.

Ik was in mijn hoofd stiekem al begonnen met het plannen van een reisje naar Italië, ergens in het najaar. Terug naar die kust waar ik vlinders in m’n buik voelde. Die plannen zijn geparkeerd, Italië heeft genoeg aan zijn hoofd. De wereld heeft genoeg aan zijn hoofd. In dit nieuwe normaal droom ik van de plekken die ik graag nog eens opzoek maar ben ik vooral dankbaar voor alles wat ik al heb gezien.