Collectief janken


Ik heb al een poging of zes gedaan om dit blogje te schrijven. Het moest eerst gaan over april maar dat werd toch mei en inmiddels is juni ook al zeven dagen oud. Het is nu een onsamenhangend verhaal over van alles en nog wat, zonder begin en eind. Ik laat in elk geval weer iets van me horen en dat is beter dan radiostilte.

Aan het begin van mei schreef ik niet over april. Eigenlijk begon ik wel maar maakte ik het nooit af. Halverwege mei schreef ik ook niet over april, maar wel over mei. Tegen het einde van mei schreef ik nog steeds over mei. Want tegen het einde van mei werden dingen minder leuk. De zon scheen nog steeds en op de universiteit ging alles ook prima maar externe factoren gooiden roet in het eten.
Het is altijd in tijden van 'crisis' dat ik mezelf neerzet op het bankje onder m'n hoogslaper om dingen op te schrijven, van me af te schrijven. Toen ik zes maanden in een langeafstandsrelatie zat heb ik tientallen pagina's vol geschreven met dingen die ik voelde. De fysieke pijn die ik voelde bij het missen, het eindeloze verlangen om met iemand te zijn, het waren allemaal dingen die ik uit m'n systeem probeerde te krijgen door het op te schrijven. Natuurlijk zijn er moeders en vriendinnen en het vriendje zelf die allemaal naar je willen luisteren, maar hoe straight-forward de Nederlanders ook zijn, niemand begint direct met het spuien over de huilbui die je gisteravond hebt gehad of te praten over hoe kut je je voelt en hoe weinig energie je hebt. Papier daarentegen, heeft geen inleiding nodig. Soms was het opschrijven van de woorden: 'Onwijze kut dag gehad' al genoeg.

Tot zover mijn ietwat dramatische introductie. Het was geen rooskleurige maand. Nu ik er op terug kijk, kan ik wel zeggen dat er een redelijke centrale rol voor tranen was weggelegd. Ik weet dat dit soms het enige lijkt waar ik over kan schrijven maar ik werd er weer aan herinnerd hoe onvermijdelijke het voorbijgaan van de tijd is en dat het wegtikken van seconden altijd met verandering gepaard gaat. Situaties, mensen, omstandigheden, relaties, alles verandert . Soms kun je je vinger er niet op leggen maar is het pijnlijk duidelijk wanneer je terug denkt aan hoe alles een maand, jaar of zelfs een week geleden nog was.

De tranen werden onder andere veroorzaakt door het verlies van een familielid. Om mij heen was genoeg verdriet te zien. Het is goed om dat verdriet te kunnen delen. Het is fijn om collectief te janken. Desondanks kost het wel enorm veel energie, zuigt het je leeg. Een weekend lang zat ik daarom gewoon vertrouwd bij m'n ouders op de bank. Het was een weekend voor tranen, familie en de bekende omgeving van m'n hometown. Het was goed maar daarna was het net zo fijn om terug te keren naar de realiteit van Rotterdam, waar mijn vrienden, studie en vereniging gewoon door gingen. Het was goed om verder te gaan, de dingen te doen zoals je ze altijd doet. Ik zakte voor de tweede keer voor m'n rij-examen en liet m'n tranen weer de vrije loop. Ik besloot dat die tranen van frustratie en spanning er mochten zijn, gaf mezelf de rest van de dag vrij en fietste met een boek naar het park. Daar lag ik voor een uur, kijkend naar de ritselende blaadjes boven me en mezelf verliezend in een boek, zoals ik dat vroeger altijd kon.

Voor mij was het een slechte week, voor mensen om me heen ook. Soms leek overal waar ik keek alleen maar verdriet te zijn maar gelukkig waren er altijd weer dingen die me eraan herinnerde dat dat niet waar was. Een borrelavond bijvoorbeeld, waar ik heel veel vrienden van vroeger en van nu bij elkaar zag en de nacht niet lang genoeg kon duren. Of mijn jaarclub die me elke keer weer vleugels lijkt te geven. De hysterische chaos die we samen vormen brengt keer op keer nothing but good times. Meer dan eens voel ik me na een avond met hen onwijs gezegend. Lijk ik op mijn fiets door de stad te vliegen. Voel ik me klein wanneer ik over het Weena fiets en naar boven kijk. Ben ik oneindig dankbaar dat deze enorme stad niet eng of overweldigend voelt maar echt als thuis. Thuis omdat ik er woon en studeer maar ook thuis omdat ik zoveel fijne mensen, zoals mijn jaarclub, om me heen heb. Een groep buurvrouwen, verspreid over de hele stad, die altijd beschikbaar zijn voor een kopje suiker en goede raad.

Reacties

  1. Feel ya about the 'dagboeken volschrijven en lange-afstandsrelatie tears tot diep in de nacht' girl. X.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts