SHORT: VLIEGER

'Wanneer ik al tien minuten bij de ingang van het park sta te wachten komt ze aangelopen. Ze draagt een dikke winterjas en haar handen zijn weggestopt in grote wanten, op een goede manier heeft ze altijd iets kinderlijks over zich.
Wanneer ze dichterbij komt zie ik dat ze in haar linkerhand een vlieger vast heeft. Ik trek mijn wenkbrauwen op, geef haar een kus en vraag: 'Een vlieger?' Ik wijs naar de bomen en planten om ons heen 'Het sneeuwt'. 
Ze lacht, pakt mijn hand vast en trekt me mee het park in.
'Ik snap het niet, er staat helemaal geen wind. Ga je die vlieger gewoon de lucht in gooien ofzo?' vraag ik haar terwijl ik achter haar aan loop. Ze schudt haar hoofd en zegt: 'Ik ga hem laten gaan.' 
Nog steeds begrijp ik niet waar ze het over heeft maar ik besluit gewoon achter haar aan te blijven lopen. Na een paar minuten stopt ze opeens, draait zich om en kijkt me aan.
'Ik word gek van alle dingen die me aan mijn moeder herinneren. Het is acht jaar geleden maar iedere keer dat ik één van haar jurken zie loop ik vol. Iedere keer dat ik deze vlieger in de schuur zie liggen lopen er onvermijdelijk tranen over mijn wangen.' 
Ze stopt even om adem te halen en ik zie tranen opwellen in haar ogen. Een pijnlijk bekend gezicht.
'Het doet teveel zeer. Het moet weg.'
'Maar...' probeer ik haar te onderbreken.
'Nee, ik ga niet alles weg gooien. Dat kan ik m'n vader niet aandoen.' Inmiddels lopen de tranen over haar wangen en druppelen ze langzaam in haar nek.
Ze haalt nog eens diep adem en zegt: 'Deze vlieger staat symbool voor alles wat pijn doet, alles wat steekt en wat mij keer op keer in het gezicht slaat. Hij moet weg, ik laat hem hier en daarna wil ik naar huis.'
Ze gooit de vlieger zo ver mogelijk weg tussen de bomen en laat zich daarna insluiten door mijn armen. Ik had kunnen weten dat een wandeling door het park met haar geen gewone wandeling zou zijn. Ze is niet gewoon, ze hangt van duizend kleine stukjes aan elkaar en ik doe niets anders dan lijmen.'