Golven

1-9 januari 2021 

De lockdown komt in golven van rust en verveling over me heen. Het ene moment geniet ik van de rust en lege avonden, ik geniet van de extra tijd die ik heb met huisgenoten en familie. Het volgende moment word ik overvallen door de verveling. Dan zie ik de mogelijkheden en kansen even niet, dan benauwd het me dat wandelen bijna het enige is wat ik buiten kan doen.

In een gesprek met een vriend kwam ik deze week tot de conclusie dat ik zonder verwachtingen het nieuwe jaar in ben gegaan. Als ik iets heb geleerd in 2020 is het dat verwachtingen leuk zijn maar dat ik onder de streep nergens echt controle over heb. Alles is zo vaak niet gelopen zoals ik had verwacht dat ik me nu meer dan ooit overgeef aan wat het leven op me gooit.

Tijdens de vele avonden die ik thuis door breng lig ik meestal romantisch met mijn laptop in bed. Het videoland-abonnement dat ik vlak voor de kerstvakantie aanschafte heeft bewezen allesbehalve geldverspilling te zijn. Deze week vonden er tijdens die avonden spraakmemo-gesprekken met vriendinnen plaats, waarin we in de breedste zin van het woord op het leven reflecteerden. Het viel me op hoe zo’n gesprek soms echt kan voelen alsof iemand bij je in de ruimte is. Ik heb een paar keer hardop moeten lachen en ondertussen uitgebreid advies gekregen op een kwestie die ik, omdat we toch in gesprek waren, even op de digitale tafel legde. Ik droom vaak van een wereld waarin smartphones geen rol spelen maar ben me ook bewust van hoe dit soort gesprekken, onmogelijk zonder smartphone, voor troost en vermaak kunnen zorgen. Tijdens dat gesprek kreeg ik het gevoel mijn leven even te willen pauzeren omdat alles gewoon even goed was. De warmte en veiligheid van mijn eigen bed, advies van vriendinnen binnen handbereik, niemand die wat van me verwacht. Een golf van rust.