Even wind tegen

17 - 23 januari 

Afgelopen week leek ik wind tegen te hebben in alle richtingen. Soms heb je zo’n dag. Ik ploeterde op mijn fiets door de stad onderweg naar Lisa terwijl de wind me terug naar huis blies. Links of rechts afslaan hielp niets, de wind bleef recht tegenover me staan. De hele dag achter mijn laptop werken zoog alle energie uit mijn lichaam. De dreigende avondklok gaf me het gevoel dat de pandemie nooit zal eindigen. De eeuwige discussies over het onderwerp zogen nog meer energie. De AirBnB die Lisa en ik wilden boeken bleek op het laatste moment aan drie kanten gebreken te hebben. En mijn eerste bestelling bij een duurzaam kledingmerk kwam aan in de verkeerde maat. De wind stond recht tegenover me. 

Mijn lange adem wordt steeds korter. De verveling is genadeloos toegeslagen in mijn weken. Afgelopen weekend was ik opeens weer terug bij de bananenbrood-fase van de lockdown. Een tafereel wat ik in april ook al uitvoerde. Voor het circkelelement en de consistentie in de verhaallijn van mijn jaar is het prettig maar zelf had ik liever een andere cirkel gezien. Eentje die wat minder voorspelbaar is. 

Zaterdagochtend had ik een wandeldate met Nienke. Net als in Rome verkenden we onze woonplaats te voet. Dit keer waren we echter in Rotterdam in plaats van het zonnige Italië. De stad was guur en grijs maar we merkten allebei op hoe fijn en ontspannen het is om te wandelen van A naar B. In Rome nam ik me voor om meer door mijn eigen stad te wandelen en dankzij de pandemie is dat goed gelukt. De stad heeft wandelend een heel ander gezicht dan wanneer ik er op mijn fiets doorheen raas. Ik ben slecht in rustig fietsen, ik wil altijd zo snel mogelijk naar huis. Ik kan wel rustig lopen, anders struikel ik namelijk over mijn dr. Martens, ze zijn een maat te groot.