Twenties
Het lijkt soms alsof in die twintiger jaren alles tegelijk gebeurt. Het zijn de jaren van verhuizen. De jaren van bootcampen in een stadspark en veel te dure spinninglessen in een donkere ruimte. De jaren van spraakmemo’s over hoe je weekend was (waarschijnlijk weer een vrijgezellenfeest gehad) en over dateleed (een leuke jongen ontmoet, oh nee toch niet). Het zijn de jaren waarin je je Instagram niet kan openen zonder een verloving, koophuis of zwangerschap te zien. Dat maakt je niet bitter, maar het zet je wel stil bij de enorme kloof die er tussen je leeftijdsgenoten kan zitten. De jaren van je weekend verlengen door op maandagavond met fijne vriendinnen op het terras te zitten. De jaren van weken niet bij je ouders komen maar wel je moeder bellen wanneer je ziek bent. De jaren van je eerste echte geld verdienen terwijl je je vaste lasten zo laag mogelijk houdt. De jaren van speeches: voor ieder 21-diner, voor het 30-jarig huwelijk van je ouders, voor de bruiloft van je beste vriendin. De jaren van je leven in stroomversnelling en tegelijkertijd het gevoel dat je op pauze staat.
En tijdens die twenties denk ik regelmatig terug aan een zonsopgang in Valencia tijdens mijn examenreis. De zon kwam op en wij waren nog niet gaan slapen. We hadden de nacht door gedanst en gewandeld, ons oud en wijs voelend terwijl we nauwelijks 18 waren. Het was de zomer na ons eindexamen, de zomer voordat we allemaal uit zouden waaien. We dansten en lachten en draaiden rondjes op het strand. Elkaar eeuwige vriendschap belovend terwijl het overduidelijk onmogelijk was om 12 vriendschappen te onderhouden. Die ochtend was de belofte van de wereld die aan onze voeten lag. Van alles wat er nog ging komen. Van alle liefdes en vrienden die ons leven konden binnenwandelen. Een belofte van al het avontuur dat we de komende jaren zouden gaan beleven. De start van ons onafhankelijke leven, van alles anders doen. Zes jaar later komt die zonsopgang soms nog steeds bovendrijven in mijn gedachten. Soms terugverlangend naar die schone lei, soms dankbaar dat we al zoveel verder zijn.
En tijdens die twenties denk ik regelmatig terug aan een zonsopgang in Valencia tijdens mijn examenreis. De zon kwam op en wij waren nog niet gaan slapen. We hadden de nacht door gedanst en gewandeld, ons oud en wijs voelend terwijl we nauwelijks 18 waren. Het was de zomer na ons eindexamen, de zomer voordat we allemaal uit zouden waaien. We dansten en lachten en draaiden rondjes op het strand. Elkaar eeuwige vriendschap belovend terwijl het overduidelijk onmogelijk was om 12 vriendschappen te onderhouden. Die ochtend was de belofte van de wereld die aan onze voeten lag. Van alles wat er nog ging komen. Van alle liefdes en vrienden die ons leven konden binnenwandelen. Een belofte van al het avontuur dat we de komende jaren zouden gaan beleven. De start van ons onafhankelijke leven, van alles anders doen. Zes jaar later komt die zonsopgang soms nog steeds bovendrijven in mijn gedachten. Soms terugverlangend naar die schone lei, soms dankbaar dat we al zoveel verder zijn.
Reacties
Een reactie posten