Opnieuw

En opnieuw besef ik me hoe goed deze vriendschap is. 

In het weekend trekken we een fles wijn open en praten over de gruwelijkheden en successen van de afgelopen week. Over de hart-in-de-keel-momenten en de ik-heb-het-verpest-besefjes. Over het impostor-syndroom, het gevoel hebben elk moment door de mand te kunnen vallen. Over familiedynamiek en hoe die veranderd wanneer we ouder worden. De rinkelende-spiegel-momenten en de vraag: ben ik gek of is de wereld gek?

Doordeweeks zorgen we voor eten op tafel, lezen ons boek als voorbereiding en praten we verder over eigenlijk dezelfde onderwerpen. In het vacuum van gesprek, eerlijk zijn, oprechte interesse en eindeloze anecdotes kunnen we ons uren verliezen. En meer dan ooit, nu blij zijn niet altijd vanzelfsprekend is, besef ik hoe helend deze gesprekken zijn voor een gestruikeld hart. In periodes van nergens-zin-in zijn dit soms de enige sociale activiteiten waar ik wel naar uitkijk. En wanneer het beter gaat is er vaak wel iemand anders die een hart onder de riem kan gebruiken, die even wilt komen leunen. Ik schrijf mijn gedachten vaak op om ze uit mijn hoofd te krijgen maar nog veel beter is het om ze aan hen te vertellen. Op een gedachte volgt dan meteen een reflectie, een vraag, wedervraag, bemoediging of advies. Het resultaat? Aan het eind van de avond zijn alle gedachten verwerkt, weggezet of uitgelachen. Het hoofd is leeg, het hart is licht.

En opnieuw besef ik me hoe goed deze vriendschap is.