Gegalm

'For the spirit of heaviness, put on the garment of praise.'

Deze woorden uit Jesaja galmen al een paar dagen door mijn hoofd. Want mijn hoofd en hart waren even zwaar, zwaarder dan ze in lange tijd zijn geweest. Er was een crash, gevolgd door een kleine brand. Mijn wereld zoals ik hem het afgelopen jaar had gevormd, stortte ineens in. De ideeën die ik had voor mijn toekomst, de plannen voor het komende jaar, opeens moesten ze allemaal bijgesteld. Crash, alles anders. Ook als de crash onvermijdelijk is, doet 'ie pijn. Dus er was brand: een paar dagen gevuld met tranen. En toen de tranen opgedroogd waren, bleef dat zware hoofd over. 

'For the spirit of heaviness, put on the garment of praise.'

Toen de wolken in mijn hoofd voorzichtig een beetje opklaarden begon die tekst in mijn hoofd te galmen. Alles is nog niet koek en ei en de komende maanden zijn nog steeds een onzeker gat waar ik liever niet aan denk. Maar toch is er veel om dankbaar voor te zijn. Toch kan ik God prijzen. Ik wil er voor kiezen om hem te prijzen in mijn omstandigheden. Niet alleen omdat het mijn perspectief ten positieve zal veranderen. Ook omdat God goed is, altijd, juist nu, en altijd daarna. 

'For the spirit of heaviness, put on the garment of praise.'

Dus dank ik de Heer voor kerstdagen gevuld met familie, voor de oneindig toevoer aan lekker eten die mijn moeder op tafel tovert. Voor alle vriendinnen die me de afgelopen week hebben opgezocht en vermaakt. Voor collega's die berichtjes sturen om te checken hoe het gaat. Voor die baan, dat ik er alweer naar uitkijk om aan de slag te gaan na mijn vakantie. 

De situatie is rot en het verdriet heeft tijd nodig maar mijn omstandigheden zijn goed.

Ps. Hey An, genoeg gesogd.