Over lockdownheimwee en weer studeren

10 - 16 januari 

Scrollend door foto’s van april en mei 2020 komt er een vreemd soort heimwee om de hoek kijken. De wereld stond destijds op z’n kop, corona was nog onbekend en beangstigend, ik had een scriptie te schrijven terwijl we in lockdown leefden en buiten continu de zon scheen. De omstandigheden waren behoorlijk suboptimaal en toch heb ik veel dingen van die periode ervaren als heel erg fijn. Terugkijkend heeft de zon daar een grote rol in gespeeld. Als ik de foto’s en video’s zie waarbij ik tussen het studeren door in mijn ouders’ tuin een boek lees, verlang ik heel sterk naar het voorjaar.

Deze week liet de zon zijn gezicht ook een paar keer zien. Veel vaker dan ik had verwacht. Ik was er bij voorbaat vanuit gegaan dat januari zuiver grauw en grijs zou zijn. Des te dankbaarder was ik voor de stukjes blauwe lucht tussen de schapenwolken. Een zonnestraal die net op m’n gezicht valt herinnert me er aan dat de wereld er in de zomer weer totaal anders uit zal zien. Niets is voor altijd. Alle omstandigheden waar we nu mee te dealen hebben zullen vroeg of laat vertrekken. Niks is blijvend, behalve verandering.

De afgelopen weken oriënteerde ik me op een master en deze week schreef ik me in. Tijdens het rondstruinen op de website van de universiteit (en het verdwaald raken in de twaalf verschillende portalen) kreeg ik langzaam weer zin om te gaan studeren. Mijn haat-liefde verhouding met de universiteit vind ik zelf soms moeilijk te volgen maar het neigt toch vaker naar liefde dan naar haat. Niet alleen omdat het een groot voorrecht is om te kunnen studeren, ook omdat de universiteit in mijn comfortzone ligt. Ik heb geen moeite met leren, ik ken de weg naar de campus en ken inmiddels het grootste deel van de docenten op mijn faculteit. Waar dit bestuursjaar echt een sprong in het diepe is, ga ik volgend jaar weer terug naar iets wat bekend en comfortabel is. Ik blijf mezelf vertellen dat dat niet erg is. Dat het niet persé een stap achteruit is. En toch is er altijd die fluisterende stem wanneer ik te lang of te veel in mijn comfortzone wandel. Die me laat geloven dat dat niet voldoende is, dat het weer tijd is om mezelf uit te dagen. Ik kan maar niet duiden bij wie die stem vandaan komt, al heb ik wel een vermoeden.