Achtbaan

15/09/20

Heel lang voelde het niet goed om te schrijven. Omdat ik niemand wilde kwetsen. Omdat er teveel te zeggen was en alles al gezegd was tegelijkertijd. Een tijd lang zat er zoveel in m'n hoofd dat er met geen mogelijkheid iets uit kwam. Ik heb eindeloos veel gepraat, moeilijke en makkelijke gesprekken die het raampje van mijn hart even open duwden. Dat was goed maar van uitwerken kwam niks. Ik was te druk met in me opnemen wat er met mij gebeurde. Tegelijkertijd voelen mijn eigen zorgen als de minste van mijn zorgen. Alles wat ik mee krijg van de buiten wereld, alles wat ik tegenkom online, het overvalt me. Het overweldigt me. Ik verlam als ik zie hoeveel shit er gebeurt op zoveel plekken tegelijk. Als ik zie dat de wereld op zoveel plekken letterlijk en figuurlijk in de fik staat. Ik doe m'n ogen dicht, klik het weg, verzet m'n gedachten. Maar wegkijken is een luxe. Wegkijken kan je alleen als je niet zelf aan het verzuipen bent. En dat weet ik, dat zegt het stemmetje in m'n hoofd. Ik loop telkens opnieuw deze cirkel en aan het eind voel ik me altijd machteloos. 

Op dezelfde dagen betrap ik mezelf er op dat ik soms minuten lang met een grote grijns om me heen kijk. Ik heb het vaak pas door wanneer ik een lichte kramp in m'n kaak voel. Dan pas merk ik dat ik als een idioot zit te lachen om de mensen om me heen. Ik voel me zo gezegend met de mensen uit mijn bestuur. De mensen met wie ik dit bestuursjaar vul. Mijn collega's en hele goede vrienden tegelijkertijd. 

23/09/20 

Ik heb zin om te zingen, luidkeels te zingen. Misschien is het omdat ik weinig gezongen heb de laatste tijd, omdat zingen teveel aerosolen verspreid. Maar volgens mij is het vooral omdat ik vrolijk ben. Heel erg blij ben. Ik heb zin om te jubelen, te roepen en te prijzen. Ik ben dankbaar voor mijn omgeving, dankbaar voor mijn omstandigheden, dankbaar voor mijn God. Ik merk dat die positieve energie een weg naar buiten zoekt, dat ik het uit willen roepen zodat iedereen er iets van kan meepikken. Zodat mijn blije gevoel anderen kan besmetten. 

30/09/20

Er is pas een maand van dit bestuursjaar verstreken maar het voel al als een heel jaar. Het is nogal een achtbaan geweest waarin crises elkaar opvolgden en besluitvaardigheid een vereiste was. Elke dag was een nieuw avontuur. Ik kan de de deur nu achter me dicht trekken en het gevoel hebben een leuk jaar te hebben gehad. Tegelijkertijd wil ik dat helemaal niet. Ik wil veer meer van dit. Meer samenwerken met het team, meer verzoeknummers, meer pesterijtjes en inside jokes. Het is al 100 keer tegen elkaar gezegd maar het is niet in woorden uit te drukken hoe fijn de afgelopen maand was. 

Voor nu trekken we de deur achter ons dicht en gaan we semi-gescheiden verder. Thuis werken is de norm. 'Ik kijk er heel erg tegenop, maar heb er heel veel vertrouwen in' was het devies. Met deze mensen durf ik alles aan. Met deze mensen durf ik de wereld aan, elke crisis en zelfs een pandemie. 


Reacties

Populaire posts