Glimmend

November 2019 
Voordat ik naar Rome vertrok was ik er behoorlijk van overtuigd dat ik met gierende heimwee terug naar huis zou komen. Niet vanaf het begin natuurlijk, de eerste maanden van de voorbereidingen overheerst de excitement. Maar toen het einde van de zomer naderde kreeg ik steeds meer last van koudwatervrees. Ik vond het nogal wat om het onbekende tegemoet te gaan. Ik bleef tegen mezelf herhalen dat het echt mee zou vallen maar ik geloofde er eigenlijk niks van. Mijn omgeving bleef herhalen dat dit gevoel in no-time weg zou ebben wanneer ik eenmaal aan het avontuur begon. Ik knikte, lachte, droogde soms m'n tranen af maar ik geloofde er niks van.

Ik had niet gedacht dat zo hard tegen m'n gevoel in gaan een positieve uitkomst zou hebben. Ik begreep natuurlijk ook wel dat in het buitenland wonen een hele leuke ervaring zou zijn maar vlak voor ik vertrok begreep ik echt niet meer waarom ik het fijne leven dat ik in Rotterdam heb achter me zou laten.

Gelukkig bleek ik volledig ongelijk te hebben. Sinds ik in Rome ben heb ik geen moment gewenst dat de tijd sneller voorbij zou gaan. De tijd is me zelfs volledig ontglipt. Tot mijn grote dank heb ik geen last gekregen van de heimwee waar ik zo bang voor was. Ik heb heel erg genoten en soms wel eens gewenst om even langs thuis thuis te gaan. Maar nooit op tot aan het vervelende toe. Er werd me wel verteld dat going abroad prachtige new perspectives zou brengen en dat het would change me as a person. Maar al die flitsende teksten leken me nogal onwaarschijnlijk want in het echte leven zijn dingen vaak niet zo glimmend als een promotie tekstje het laat lijken.

Maart 2020 
Voordat ik naar Rome vertrok had ik niet verwacht dat ik bij thuiskomst echt heimwee zou krijgen naar Italië. Ik kon me niet voorstellen dat ik dusdanig aan het buitenland gehecht zou raken. Ik vind thuis fijn, vaak fijner dan elke andere plek.

Afgelopen week heb ik mezelf meerdere keren betrapt op het bladeren door m'n foto's, het terugkijken van Instagram stories en het lezen van de captions onder m'n eigen posts. Ik betrap mezelf op een steen in m'n maag. Niet van mega formaat maar hij zit er wel. Heimwee. Overdonderd door de sterke behoefte om terug te gaan. Het leven daar lijkt zich in een ander universum te hebben afgespeeld. Een soort uitgerekte droom waarvan ik toen niet door had hoe fijn het was. Een paar uur zon in Nederland herinnert me aan hoeveel vitamine D ik in Rome in m'n lichaam had. Hoe goed dat was.

Ik probeer niet te kijken maar ik ben bang dat dat niet lukt. In elk geval niet voordat Nederland weer in zonuren voorziet.