onbevangen

Op de basisschool had ik een vriendinnetje. Ze kwam bij ons op school toen we in groep 4 zaten. Ze was anders. Niet omdat ze de nieuweling was maar omdat ze totaal los leek te staan van de rest. Ze was geen einzelganger, ze was juist super spontaan, extravert en bevriend met iedereen. Ze stond los van de rest omdat ze zich niks aan leek te trekken van anderen, ze was vrij. Na een aantal dagen kregen we door hoeveel lol er met haar te beleven was. Elke dag verzon ze iets nieuws om te doen. De ene dag wilde ze kinderboekenschrijfster worden, de volgende dag wereldreiziger. Ze wist ontzettend veel en was gek op leren. Nooit was ze bang om te vertellen wat haar nieuwe droom was. Nooit was ze bang om uitgelachen te worden. Nooit was ze bang om anderen om hulp te vragen. Ze was op de juiste manier zo brutaal, ze had de halve wereld. Ze was creatief en een dromer, net zoals ik. Alleen was ik lang niet zo brutaal, niet zo vrij. In zoveel dingen was zij wie ik wenste te zijn. Maar ik was nooit jaloers want ze nam me mee in haar avonturen. Ze maakte me haar compagnon. Hoewel onze vriendschap geen jaren heeft geduurd moet ik nog vaak aan haar denken. Dan wens ik nog steeds dat ik diezelfde vrijheid heb die zij heeft want die mis ik zo vaak bij mezelf.

Zij was de definitie van een fladder terwijl ik me vaak gebonden voel. In de knoop met wat ik wil tegenover wat ik durf. Altijd opzoek naar vrijmoedigheid en onbevangenheid. Ik benijd ze; mensen die totaal onbevangen door het leven lijken te vliegen. Die zonder te remmen, in een rechte streep, van de skipiste af racen omdat ze denken dat ze wel kunnen skiën, ook al hebben ze het nog nooit gedaan. Ik kijk naar die skiërs en denk alleen maar aan hoeveel er mis kan gaan, aan hoeveel pijn een gebroken been doet. Ik zie risico's en beren terwijl zij kansen en avonturen zien.

Ik probeer het. Elke dag een beetje. Een stap dichter naar de beren toe. Ik probeer zoveel mogelijk te leren van onbevangen harten. Ik probeer beren en angsten te negeren door er met m'n ogen dicht aan voorbij te rennen. Soms lukt dat en soms spiek ik stiekem toch even. Dat is ook niet erg. Vallen, opstaan en morgen weer proberen.