Maart was messy

'En de dagen blijven rennen, de kalender is een spel'- Deze woorden uit Wennen Aan September van Blof reizen al jaren achter me aan. Toen ik de lyrics voor het eerst goed hoorde, schreef ik deze zin meteen op. Dit verwoordt precies hoe ik me vaak voel. De tijd vliegt voorbij en ik heb alleen m'n benen. Alles raast voorbij, het gebeurt maar en laat zich door niemand tegen houden.

Ik heb altijd het gevoel dat er tussen maart en juli geen tijd voorbij gaat. Die dagen met prille zonnestralen razen altijd zo donders hard voorbij dat ik nooit het gevoel heb dat ik ze echt mee maak. Op de middelbare school kwam dit vooral omdat er in die periode erg veel vrijde dagen en leuke activiteiten vielen waardoor er maar weinig saaie verplichtingen waren en ik even heel licht door het leven heen dartelde. Inmiddels leid ik een heel ander leven met minder ritme en regelmaat maar die vrije dagen rondom Pasen, Pinksteren en Bevrijdingsdag blijven natuurlijk bestaan. Ik merk dat ik het fijn vind om iets van dat ritme terug te vinden. Ik heb de afgelopen tijd gemerkt dat ik stiekem best wel hecht aan routine en regelmaat, iets wat de afgelopen maanden behoorlijk ontbrak.

Maart was namelijk een nogal rommelige maand. Ik ervoer een totaal gebrek aan regelmaat en discipline. Mijn studie was de afgelopen weken niet de lastigste en ondanks dat er veel deadlines stonden had ik niet het gevoel keihard aan het werk te zijn. Iets te vaak vond ik mezelf met extra tijd in m'n handen waar ik niet perse een duidelijke invulling voor had. Ik ging naar m'n werkgroepen, volgde colleges, schreef af en toe een essay, reed twee keer per week in mijn lesauto en vergaderde zo nu en dan met mijn commissie. Al deze dingen bij elkaar waren echter niet genoeg om mijn dagen volledig te vullen en daarom zat ik regelmatig met Netflix voor mijn neus op de bank. Wat ik leerde van dit rare intermezzo is dat ik een mens ben dat lekker gaat op routine, hoe graag ik ook anders zou willen. Ik vind het heerlijk aan het universiteitsleven dat ik meer dan ooit mijn tijd zelf kan invullen en dat er lekker veel ruimte is voor sociale activiteiten. Ik vind het alleen niet zo leuk als ik daardoor het gevoel heb niet nuttig bezig te zijn of alsof ik tijd verspil. Er was ruimte voor meer uitdaging en dus zat ik binnen twee weken te kletsen met mijn studieadviseur om te verzinnen hoe we dit (luxe)probleem op gaan lossen. Ik probeer voor mezelf de nadruk te leggen op de positieve kant van dit verhaal: dat ik ruimte heb om mezelf ver te ontwikkelen en dat er eindeloze mogelijkheden zijn.

In other news: tussen het niks doen door vond ik per ongeluk een kamer in Rotterdam. Mijn zoektocht had iets te lang geduurd en het op en neer reizen frustreerde me mateloos dus dit fantastische nieuws kwam meer dan op tijd. Er zaten ongeveer twee weken tussen het fijne nieuws en de werkelijke verhuizing en dus kon ik mijn loze tijd opvullen met bezoekjes aan IKEA en de kringloop winkel. Ik zocht spullen bij elkaar, pakten mijn spullen in en verliet de zolderkamer bij mijn ouders op tweede paasdag. Het was gek om mijn kamer zo leeg achter te laten maar ik was zo klaar voor deze volgende stap dat mijn euforie mijn nostalgie overschreeuwde. Tijdens ons bezoekje aan IKEA vertelde mijn moeder dat ze zich nog herinnerde dat ik als meisje van twaalf ooit tegen haar had gezegd dat ik later wel in Rotterdam zou willen wonen. Dat gevoel heeft me nooit losgelaten en nu ik hier heen verhuisd ben lijken puzzelstukjes op hun plek te vallen. Ik heb de Heer al duizend keer bedankt voor dit fijne plekje en de mogelijkheid om te wonen in deze fantastische, bruisende stad. Toen ik na het weekend op Rotterdam Centraal uit de trein stapte en dit gevoel op me in liet werken werd ik vervuld van een enorme gelukzaligheid. Ik ben een bofkont.