Kleine universums
Naast werken deed ik nog een hele hoop leuke andere dingen met m'n vrije tijd. Ons eindexamengala vond plaats, een avond waar we misschien al sinds de brugklas naar uitkeken. Ik lachte een paar vriendinnen uit toen ze ver voor de examens al jurken aan het bestellen waren maar daar had ik uiteindelijk alleen mezelf mee toen ik mijn bestelde jurk eindelijk binnen kreeg en het ding onnoemelijk lelijk bleek te zijn. Ik had die dag nog precies zes dagen de tijd om een nieuwe te vinden en moest nog twee examens maken dus uiteindelijk trok ik een 'oude' jurk aan van een vriendinnetje en had ik toch nog de nieuwe-jurk experience. Met een grote groep vriendinnen spendeerden we vier uur aan het doen van haar en make-up en toen we eindelijk klaar waren om te vertrekken zag iedereen er prachtig uit. Ik weet niet hoe het kan maar ik vind al mijn vriendinnen stuk voor stuk ontzettend mooi en toen we volledig uitgedost op de foto gingen was ik vooral aan het genieten van iedereen om me heen.
Ook bracht ik veel tijd in de zon door. Vanaf de dag dat ik vrij ben heeft die eigenlijk elke dag geschenen en daar ben ik onwijs blij mee. De zon versterkt het gevoel van vakantie en vrijheid sterk en geeft me het gevoel op vakantie te zijn wanneer ik 's ochtends in de achtertuin rustig opstart met een ontbijtje. Samen met Julia reed ik op die hele hete zaterdag naar de Kralingse plas om een beetje verkoeling te zoeken maar eigenlijk vooral om uren lang te praten over tientallen onderwerpen. Na een paar uur verplaatsten we ons van de plas naar het centrum van Rotterdam om pizza te eten. Julia heeft haar rijbewijs en sinds kort ook de leeftijd om zelf te rijden dus je begrijpt dat ik al een hele hoop uren met haar in de auto heb doorgebracht sinds we vrij zijn. Terwijl we door het centrum van Rotterdam reden benoemden we nog eens hoe gek het is dat dit kan. Dat zij achter het stuur zat en ik voor de muziek zorgde. We kennen elkaar al sinds de brugklas en zijn nooit van elkaars zijde geweken. Ik weet nog hoe we bebeugeld en onzeker in de biologieles zaten en nu, zes jaar later, zitten we samen in die auto, cruisen we door Rotterdam en omstreken, trekken we een kaartje voor de parkeergarage. Die auto staat misschien wel symbool voor de vrijheid die deze zomer ons brengt en de eindeloze veranderingen die we zes jaar lang hebben meegemaakt. Dit geldt overigens niet alleen voor Juul, dit gaat over iedereen die ik ken sinds dag 1 van de GSR (en Veerle sinds dag 988 (wilde gok)). Ik kan zo moeilijk bevatten dat we allemaal zo groot zijn geworden, dat we het hebben gemaakt tot VWO 6 (ik lijk m'n moeder wel).
Diezelfde vrijheid ervaar ik wanneer ik door de warme zomeravonden heen fiets. De vakantie en de zon die nooit onder lijkt te gaan zorgen ervoor dat ik iedere vorm van tijdsbesef behoorlijk kwijt ben. Wanneer ik dan om 22:30 op mijn fiets naar huis rijd heb ik het gevoel dat het 20:00 is maar dat maakt allemaal niet uit, net zoals het niet uit maakt hoe laat ik in bed lig. Als de straten dan grotendeels al leeg zijn en er bijna niemand is die mijn Beyonce concert kan horen, dan is die leegte in schreeuwen echt wel heel erg fijn.
Aan het begin van deze week spendeerde ik ook een hele dag op de fiets. Ik zocht Lars op in Amsterdam die daar tijdelijk woont en werk (speaking of feeling volwassen) en er is natuurlijk geen betere manier om jezelf door Amsterdam te verplaatsen dan per fiets. Ik moet er wel bij zeggen dat ik de hele tijd achterop heb gezeten en hij als een echte gentlemen de kilometers heeft gemaakt. Ik logeerde zondagnacht in het hostel waar hij werkt en het waren twee hele fijne dagen. Niet alleen was het onwijs leuk om de plek en de mensen te zien waarmee hij woont en werkt, ook hadden we een hele fijne tijd samen. Maandag was een heerlijk warme dag en omdat Amsterdam geen nieuwe plek is voor mij besloten we zoveel mogelijk toerisme te ontwijken en gewoon heel erg te chillen. Op zijn fiets scheurden we naar het Vondelpark (letterlijk scheuren, Lars has no chill). Onderweg waren we gestopt om een kleine picknick bij elkaar te rapen dus in het vondelpark kozen we een mooi stuk gras uit om het op te eten en vooral heel erg de tijd te nemen. We lagen daar een paar uur in het gras en toen we het mooi geweest vonden sprong ik weer op z'n bagagedrager om de stad in te gaan. Met m'n armen stevig om hem heen en de warme wind langs m'n gezicht was ik telkens een paar minuten heel gelukkig. Ik heb gemerkt hoe blij ik word van zijn met de mensen van wie ik het meest houd. De rest doet er dan niet toe, enkel die ene omhelzing of dat goede gesprek. Kleine universums van fijnheid. De rest van de dag dwaalden we wat rond, gingen van terras naar terras. Toen ik aan het eind van de dag weer in de trein naar huis stapte leek het alsof ik een week op vakantie was geweest. Helemaal van de wereld, opgeslokt in een klein universum.
Op het moment bestaat mijn leven dus uit werken en kleine universums en eigenlijk ben ik daar heel erg tevreden mee.
Ook bracht ik veel tijd in de zon door. Vanaf de dag dat ik vrij ben heeft die eigenlijk elke dag geschenen en daar ben ik onwijs blij mee. De zon versterkt het gevoel van vakantie en vrijheid sterk en geeft me het gevoel op vakantie te zijn wanneer ik 's ochtends in de achtertuin rustig opstart met een ontbijtje. Samen met Julia reed ik op die hele hete zaterdag naar de Kralingse plas om een beetje verkoeling te zoeken maar eigenlijk vooral om uren lang te praten over tientallen onderwerpen. Na een paar uur verplaatsten we ons van de plas naar het centrum van Rotterdam om pizza te eten. Julia heeft haar rijbewijs en sinds kort ook de leeftijd om zelf te rijden dus je begrijpt dat ik al een hele hoop uren met haar in de auto heb doorgebracht sinds we vrij zijn. Terwijl we door het centrum van Rotterdam reden benoemden we nog eens hoe gek het is dat dit kan. Dat zij achter het stuur zat en ik voor de muziek zorgde. We kennen elkaar al sinds de brugklas en zijn nooit van elkaars zijde geweken. Ik weet nog hoe we bebeugeld en onzeker in de biologieles zaten en nu, zes jaar later, zitten we samen in die auto, cruisen we door Rotterdam en omstreken, trekken we een kaartje voor de parkeergarage. Die auto staat misschien wel symbool voor de vrijheid die deze zomer ons brengt en de eindeloze veranderingen die we zes jaar lang hebben meegemaakt. Dit geldt overigens niet alleen voor Juul, dit gaat over iedereen die ik ken sinds dag 1 van de GSR (en Veerle sinds dag 988 (wilde gok)). Ik kan zo moeilijk bevatten dat we allemaal zo groot zijn geworden, dat we het hebben gemaakt tot VWO 6 (ik lijk m'n moeder wel).
Diezelfde vrijheid ervaar ik wanneer ik door de warme zomeravonden heen fiets. De vakantie en de zon die nooit onder lijkt te gaan zorgen ervoor dat ik iedere vorm van tijdsbesef behoorlijk kwijt ben. Wanneer ik dan om 22:30 op mijn fiets naar huis rijd heb ik het gevoel dat het 20:00 is maar dat maakt allemaal niet uit, net zoals het niet uit maakt hoe laat ik in bed lig. Als de straten dan grotendeels al leeg zijn en er bijna niemand is die mijn Beyonce concert kan horen, dan is die leegte in schreeuwen echt wel heel erg fijn.
Aan het begin van deze week spendeerde ik ook een hele dag op de fiets. Ik zocht Lars op in Amsterdam die daar tijdelijk woont en werk (speaking of feeling volwassen) en er is natuurlijk geen betere manier om jezelf door Amsterdam te verplaatsen dan per fiets. Ik moet er wel bij zeggen dat ik de hele tijd achterop heb gezeten en hij als een echte gentlemen de kilometers heeft gemaakt. Ik logeerde zondagnacht in het hostel waar hij werkt en het waren twee hele fijne dagen. Niet alleen was het onwijs leuk om de plek en de mensen te zien waarmee hij woont en werkt, ook hadden we een hele fijne tijd samen. Maandag was een heerlijk warme dag en omdat Amsterdam geen nieuwe plek is voor mij besloten we zoveel mogelijk toerisme te ontwijken en gewoon heel erg te chillen. Op zijn fiets scheurden we naar het Vondelpark (letterlijk scheuren, Lars has no chill). Onderweg waren we gestopt om een kleine picknick bij elkaar te rapen dus in het vondelpark kozen we een mooi stuk gras uit om het op te eten en vooral heel erg de tijd te nemen. We lagen daar een paar uur in het gras en toen we het mooi geweest vonden sprong ik weer op z'n bagagedrager om de stad in te gaan. Met m'n armen stevig om hem heen en de warme wind langs m'n gezicht was ik telkens een paar minuten heel gelukkig. Ik heb gemerkt hoe blij ik word van zijn met de mensen van wie ik het meest houd. De rest doet er dan niet toe, enkel die ene omhelzing of dat goede gesprek. Kleine universums van fijnheid. De rest van de dag dwaalden we wat rond, gingen van terras naar terras. Toen ik aan het eind van de dag weer in de trein naar huis stapte leek het alsof ik een week op vakantie was geweest. Helemaal van de wereld, opgeslokt in een klein universum.
Op het moment bestaat mijn leven dus uit werken en kleine universums en eigenlijk ben ik daar heel erg tevreden mee.
Reacties
Een reactie posten