Ik kan er niet tegen



In het kader van afsluiting: een vrijwillige excursie naar het paleis op de dam voor het vak klassieke vorming. Na een aantal voorbereidende lessen over de geschiedenis van het paleis was het helemaal aan jezelf of je mee ging want getoetst zou er niet meer worden en de kosten waren voor eigen rekening. Maar omdat we de komende weken voor de verandering niet verzuipen in het schoolwerk en omdat onze docent voor het vak de leukste ooit is (ik citeer uit zijn mail over deze excursie: 'Het lijkt me erg leuk als jullie allemaal meegaan, ik hecht aan zo'n outtro.') gingen we natuurlijk mee.

Het paleis was prachtig en heel even waande ik me weer in Rome waar we met dezelfde groep mensen alweer bijna een jaar geleden een stuk of twaalf van deze imponerende gebouwen bekeken. We liepen/ reden een uur lang rondjes door 't gebouw, hadden een mening over de bewaking en reden Veerle bijna door een glazen muur heen. Nadat we het paleis verlieten zochten we een terras op omdat er een gezamenlijke behoefte aan bitterballen was ontstaan. Dus die bestelden we en aten we op in de laatste zonnestralen van deze semi-voorjaarsdag.

Toen ik eenmaal thuis de foto's bekeek en tegelijkertijd m'n mail opende besefte ik me pas hoe zeer we in een periode van afsluiting leven. En ik realiseerde me weer hoe slecht ik daar tegen kan. In m'n mailbox vond ik een mail over onze laatste schooldag, het eindexamen gala en de diplomauitreiking. Nog ongeveer 2,5 week school en dan zijn we hier officieel klaar. Dat is beangstigend omdat A) dat betekent dat de examens als een soort trein met raketmotor op ons af komen donderen en ik dat nog helemaal niet wil erkennen en omdat B) ik de middelbare school misschien wel gruwelijk zat ben maar niet de leuke, gezellige, knuffelbare mensen die hier rondlopen. Ik weet dat het een enorm cliché is en ik weet dat het er bij hoort maar het grote geheel maakt me soms een beetje verdrietig. Als ik me straks niet meer druk hoef te maken om m'n scheikunde cijfers, wat worden dan m'n kopzorgen? Wat gaat de grote boze wereld buiten de middelbare school over een paar maanden op me gooien? Wat als ik gewoon nog even een paar weken koffie wil drinken in de HEMA en af en toe een PO'tje wil typen? Hoe functioneer je ook al weer wanneer je ergens de jongste bent? Ik kan er niet tegen wanneer mensen tegen me schreeuwen, hoe ga ik ooit m'n ontgroening doorkomen? Help ik ben stiekem best introvert, hoe maak je ook alweer vrienden? M'n studie is in het Engels wat als blijkt dat ik daar best in zuig? Wat als blijkt dat ik in m'n hele studie zuig? Ik voel me vaak nog twaalf, hoe zorg ik dat mensen me serieus nemen? M'n medestudenten hebben de hele wereld over gereisd, hoe word ik ook zo cool?

Vragen dus. En een beetje angst. Maar ook wat excitement. Ik weet 't niet meer.

Reacties

Populaire posts