verzuipen

M'n oog viel net op de analoge foto's van afgelopen zomer die ik boven m'n bed heb gehangen. Het is een jammerlijk maar wel bekend fenomeen: op den duur raak je zo gewend aan de dingen die aan je muur hangen of de meubels die in je kamer staan dat je ze niet meer ziet. Je ziet ze wel maar je hersenen doen er niks meer mee. Het is gewoon die collage van foto's en polaroidjes die je een dikke maand geleden daar op hebt gehangen. Je ziet niet meer dat er alleen maar mensen op die foto's staan van wie je heel veel houdt en je ziet niet meer dat die foto's afkomstig zijn van misschien wel de fijnste zomer die je ooit beleefd hebt. Je wordt blind voor je eigen rijkdom. Zo gaat dat met teveel dingen in het leven. Ik ben me lang niet altijd bewust van hoe bevoorrecht ik ben met twee fantastische ouders, een broer én een zus. Ik realiseer me niet altijd dat het niet vanzelfsprekend is dat ik met plezier naar school ga. Ik kan bijna niet meer inzien dat ik mezelf heel gelukkig mag prijzen met een vriend als de mijne omdat ik alleen maar kan denken aan hoe ver weg 'ie is en hoeveel liever ik 'm gewoon hier naast me op de bank had gehad. We verzuipen dusdanig in onze zegeningen dat ze niet meer te tellen zijn.