Wegkijken

22 - 28 november 

Om in het patroon van weekthema's te blijven: het thema van deze week lijkt het mijden van nieuws te zijn.

Ik studeer journalistiek maar volg maar mondjesmaat het nieuws. Ik weet hoe mediasystemen werken en waar ik kranten op het politieke spectrum kan plaatsen maar ik breng geen uren door op de website van NOS, Nu.nl of De Volkskrant. Simpelweg omdat ik het niet trek. Deze week gaf ik mezelf een schop onder m’n kont en verplichtte me om het laatste coronanieuws te volgen. Ik zette podcast De Stemming aan en liet me weer eens grondig informeren over de politieke stand van zaken in Nederland. Het gevolg: ik voelde me down en blauw. Een dip. Ik sloot de websites, zette muziek aan en probeerde het weer te vergeten.

Ondertussen bereid ik mijn werkgroep voor en lees ik uitgebreid over compassion fatigue: het idee dat het zien/ horen/ lezen van teveel slecht nieuws ons gevoelloos maakt voor het lijden van anderen. We praten over dat het haast onmogelijk is om de ernst van de vluchtelingencrisis over te brengen op de westerse nieuwsconsument, simpelweg omdat het ze niet meer raakt. We kennen de beelden van overvolle vluchtelingenkampen, van het verdronken jongetje op het strand. In een poging om het verdriet van de crisis te laten zien richten media zich op het afbeelden van kinderen, hulpelozen, want het is in elk geval niet hun schuld dat de wereld kapot is.

Ik weet dat ik me niet al het leed van de wereld aan kan trekken en dat ik met me sip voelen helemaal niks oplos. Maar wegkijken is zo’n luxe. De krant dichtslaan en door gaan met mijn dag omdat het mij niet raakt, het voelt verkeerd. Ik wil mijn schouders niet ophalen bij het lezen over overbelast zorgpersoneel, depressieve studenten en afbrandende bossen maar dat doe ik wel.

Ik kan verder niet zoveel met het knagende gevoel maar het brengt me wel een scriptie-onderwerp. Onderzoek doen naar constructieve journalistiek: journalistiek met iets meer licht tussen de ellende door, bluspogingen wanneer de wereld in de fik staat, meer context, meer relativering en niet meer angst dan nodig.