SLECHTE BUUR

11 - 18 april 

Ik heb staan schreeuwen naar mijn overburen toen ze me deze week uit mijn slaap hielden met hun samenkomst op de stoep. Ik schrok er zelf van. In een grote impuls stormde ik m’n bed uit om het raam open te trekken en naar ze te roepen. Ik sliep zo lekker en ik had m’n slaap zo nodig. Achteraf denk ik: natuurlijk stond ik te schreeuwen, ik was gestrest deze week. Activiteiten waar ik verantwoordelijkheid voor draag gaan bijna van start. Dingen waar maandenlang naar toe is gewerkt komen samen in dezelfde week. 

Stres, wat een akelig gevoel. Ik heb het nauwelijks gekend afgelopen maanden en ik heb het ook echt niet gemist. Het maakt je minder vriendelijk, geduldig, flexibel. Niks komt goed tot z’n recht in een gestrest lichaam. Het maakt dat je staat te schreeuwen naar je buren, dat je absoluut niet de buurvrouw bent die je wilt zijn. 

Slechte nachten lijken sowieso het thema te zijn van mijn week. Terwijl mijn dromen me een lange tijd weer aan het ontglippen waren, kwam er deze week opeens eentje terug. Het was lang geleden dat ik een droom zo helder op m’n netvlies had na het openen van m’n ogen. De haast, het verantwoordelijkheidsgevoel, de verwarring en gemis; De dromen mochten dan een tijdje weg zijn geweest, de thema’s lijken onveranderd. En ik snap het ook, ik begrijp waar ze vandaan komen en het is in zekere zin goed dat ze er zijn. Maar wakker worden en het gevoel hebben dat je de hele nacht op stap bent geweest, ook dat heb ik niet gemist.

Hoe lang en druk een week ook kan zijn, het wordt altijd weer zaterdagochtend. Ik fietste door het centrum van Rotterdam en er was een mild voorjaarszonnetje. Het is één van de jasjes die ik Rotterdam het best vind staan: de ochtend, het weekend, bedrijvigheid, vrije en vrolijke mensen in de straten op weg naar hun koffie to go of sportles in de buitenlucht. Terwijl ik mezelf begaf tussen deze mensen realiseerde ik me: deze weken gaan vanzelf voorbij, het wordt altijd weer zaterdagochtend.