Een fijn leven

29 maart - 3 april

Een restje couscous als lunch terwijl we allemaal dansen in onze krappe woonkamer. Tegelijk op springen bij de eerste tonen van dat ene nummer en allemaal weten welke bewegingen volgen. 's Avonds de dag nabespreken alsof we een podcast opnemen. De laatste gesprekjes voor het slapen gaan die keer op keer de eerlijkste zijn. Na het eten naar buiten stappen en wandelen met woeste zee links van me en de maan, fel als een gloeilamp, rechts. Continu met elkaar willen zijn, ook wanneer mijn sociale batterij al heel lang op de laatste 20% hangt. Zoveel poep met elkaar praten dat er bijna geen ruimte over blijft voor een normaal gesprek. Tegelijkertijd zoveel echte gesprekken voeren dat poep praten soms even nodig is. Dansen tot diep in de nacht en gewekt worden met ontbijt op bed. Luisteren naar de vogeltjes en uren scrollen door de Vogelbescherming-app. Nog een stuk wandelen. Voor de zoveelste keer mijn boek pakken zonder hem open te slaan. Omrijden voor kaascroissantjes die de buurtsuper ons niet kan bieden. Van vermoeidheid en geluk nog even in de auto blijven zitten. Nog een keer dat nummer opzetten. Gillen bij een potje codenames. Puzzelen alsof morgen geen optie is. 

Aanbidden, gillen, geiten, zingen, huilen, racen, inhalen, opspringen en instorten. Alles volgde elkaar vorige week in rap tempo op. Even geen verantwoordelijkheid maar tijd voor elkaar. Eindelijk weer samen. Omdat samen zijn tegenwoordig net zo waardevol is als goud (of pijnboompitten), genoot ik met volle teugen. Ik probeer in woorden uit te drukken hoe goed het was maar dat gaat niet. Mijn eeuwige frustratie bij schrijven: woorden schieten (bijna) altijd tekort.

Dit is een ode aan die fijne week vakantie. Aan even niet focussen op corona. Aan de vriendschap binnen ons bestuur. Aan werken met vrienden. Aan bidden met vrienden. Aan het glas halfvol. Aan een fijn leven.