Met of zonder glorie

8 - 14 maart

We zitten met de senaat om een tafel in de onredelijk koude lezingenzaal. ‘De gloriemaanden komen nog’ zegt Bas, hij verbetert zichzelf ‘kunnen nog komen’. Meteen die slag om de arm, we doen niet anders dit jaar. Als bestuur van een studentenvereniging ten tijde van corona hebben we geleerd om ons aan te passen. We hebben talloze dingen onder voorbehoud georganiseerd of gepland om ze uiteindelijk af te zeggen. We zijn feilloos geslaagd voor de cursus Omgaan Met Teleurstelling. We eten veerkracht als ontbijt. We rekenen nergens op.

Maar nu lijken er gloriemaanden aan te komen. Opeens was er deze week perspectief, een horizon. De houding van gemeente en overheid richting studenten lijkt 180 graden gedraaid sinds september. Het terrasweer van een paar weken terug deed me dromen over het openen van terrassen. Inmiddels is het meer dan een droom. Mijn weken lijken weer te vliegen: gister was het dinsdag en vandaag is het vrijdag. In het voorjaar gaan dingen langzaam open, kunnen we weer naar buiten, kunnen we weer samen zijn. De gloriemaanden komen nog. En misschien komen toch ze niet; dan is het idee alleen al brandstof geweest voor een goede tijd. Hoop doet leven.

Dus de week vliegt voorbij en de volle 40 uur kijk ik uit naar vrijdagavond: vrijdagavond met Lisa en Annemarijn aan mijn keukentafel. We schenken Aperol Spritz want het thema is Après-Ski. In een coronavrije wereld was ik deze week in Oostenrijk geweest om te skiën. Het is bijna aan me voorbij gegaan dat dat niet door ging. Zo afgeleid was ik door alles wat ik wel kan doen. Een avond met Annemarijn en Lisa bijvoorbeeld. Uren lang praten, terug blikken en reflecteren. Bevestigen hoe leuk het is, hoeveel we leren en hoe fijn we het me elkaar hebben. We knikken, lachen en proosten. Dichtbij huis hebben we het goed. Ook zonder gloriemaanden hadden we het gered.