De mensen die aan tafel zitten

Ik pak het bovenste stuk van het lepeltje vast, het stuk dat niet onder het melkschuim zit. Terwijl ik de tafel rondkijk roer ik in de cappuccino die net voor me is neergezet. Ik merk dat ik mezelf naar de achtergrond verplaats, het gesprek even van een afstandje bekijk. Niet omdat ik het niet naar m'n zin heb maar omdat ik dit ook fijn vind. Ik zie verschillende gezichten druk heen en weer gaan, het gesprek maakt veel lawaai. Voor buitenstaanders waarschijnlijk nauwelijks te volgen. Ik grinnik om wat er gezegd wordt. Ik lach om de voorspelbaarheid van sommige opmerkingen.

Onze dynamiek is vaak voorspelbaar maar tegelijkertijd verrassend. Terwijl ik naar dit gesprek luister laad ik op. Hier aan tafel schuiven voelt als thuis komen. Dat komt niet door de ruimte waar de tafel in staat maar door de mensen die er aan zitten. Het werkt bijna helend. De grapjes, de onderwerpen, de hak op de tak. De vegetarische maaltijden, de koffie en daarna de liters thee. Het verbindt en kalmeert. Het kalmeert een vermoeid hoofd, een zwaar hart, een gestrest lichaam.

Beschrijving van een koffiemoment na een maaltijd met vriendinnen uit mijn jaarclub.