Short: Leugens

Het blijft een tijdje stil. Seconden lang kijken ze elkaar recht in de ogen aan. Dat vertrouwde beeld. Met haar ogen dicht zou ze de alle moedervlekken op zijn gezicht op de millimeter nauwkeurig na kunnen tekenen. Hij ademt een keer diep in. Vertrouwd.
'Waarom geloof je me niet als ik dit zeg?' vraagt hij dan.
Ze blijft stil. Voor de duizendste keer neemt ze de contouren van zijn gezicht in haar op. Ze weet dat ze de stilte moet doorbreken maar iets weerhoud haar. Ze telt de littekens op z'n gezicht alsof ze nog niet weet dat het er vijf zijn. Z'n blik wordt ongeduldig, hij trekt z'n wenkbrauwen op. Dan is het haar beurt om diep in te ademen.
'Er zijn leugens over sterren die we toch nooit zien. Belangrijke wetenschappers kunnen ons onzin vertellen zonder dat we het door hebben. Als zelfs zoiets gigantisch als het heelal van leugens aan elkaar hangt, hoe kan ik dan naar de sterrenhemel in jouw ogen kijken en geloven dat je nog de waarheid spreekt?'
Ze staat op terwijl ze nog een laatste blik werpt op de fonkelende sterren die ze altijd in zijn ogen zag. Ze schijnen nog maar niet meer voor haar.