Een teken van leven

Ik had beloofd weer iets van me te laten horen wanneer het allemaal voorbij zou zijn dus jullie mogen drie keer raden wie er vakantie heeft.

Juist, deze meid.

Voor mij zit het er op. Ik heb zeven examens gemaakt en ingeleverd. Of eigenlijk heb ik de afgelopen weken een stuk of 30 examens gemaakt maar 23 daarvan waren thuisstudie en de andere zeven worden dus becijferd. Ik kan het nog niet zo goed bevatten maar de eindeloze dagen van leren en oefenen zijn eindelijk voorbij en ik sta aan de start van drie maanden vakantie. Nog moeilijker kan ik bevatten dat mijn jaren op de GSR voorbij zijn. Ik wil daar nog een heleboel woorden aan wijden maar niet voordat ik zeker weet dat ik geslaagd ben want de afgelopen week verliep niet geheel vlekkeloos en bovendien wil ik m'n geluk niet jinxen. Ik moet realistisch zijn en zakken kan altijd nog.

Het begon negen dagen geleden op woensdagmiddag met Nederlands. Het vak waar ik de minste voorbereiding in had gestoken omdat m'n Nederlands best vloeiend is (ha, leuk grapje) en omdat het lezen van lange artikelen ook best iets is wat ik voor m'n lol doe. Ik had er dus wel vertrouwen in maar dat neemt niet weg dat ik licht gespannen was toen ik die bewuste middag met m'n vrienden aan het bespreken was hoe we ons hadden voorbereid. Het hele circus van de aula binnenwandelen met je handen vol spullen (want tassen niet toegestaan), het wachten terwijl je plaats neemt, de examencommisie die binnen komt wandelen met grote plastic zakken gevuld met examens; het is allemaal zenuwslopend maar wanneer je het riedeltje één keer hebt meegemaakt is het de tweede keer minder eng en is er zelfs ruimte voor grapjes.

Het Nederlands examen werd massaal uitgeroepen tot 'horrorexamen' (en ik kan niet ontkennen dat ik ook even heb geklaagd, gewoon voor de experience) maar ik hield er geen slecht gevoel aan over. De volgende dag schreef ik zeven kantjes vol bij kunst geschiedenis waar sommige vragen kat in 't bakkie waren en andere onwijs vaag. Ik sloot de eerste week af met een Engels examen wat moeilijker was dan ik had verwacht maar wat ik gelukkig wel op tijd af kreeg. So far so good dus maar wat er volgde was nóg een weekend sociaal isolement want de dagen erna was het tijd voor m'n exacte vakken en dat vind ik een stuk minder leuk.

Maandag dus Duits (goed te doen) en wiskunde B. Zelfs wiskunde viel me enigszins mee maar dat mocht ook wel na twee dagen examentraining en drie jaar oneindige oefening. Op dinsdag maakte ik natuurkunde en dat was echt niet zo'n succes, ook daar had ik twee dagen examentraining voor gehad maar dat geld had ik beter in andere dingen kunnen steken want m'n examen ging nog steeds erg moeizaam. Woensdag was ik een dag vrij en die gebruikte ik in z'n geheel om me voor te bereiden op m'n laatste examen: scheikunde. Ik ben er nooit een held in geweest maar ik hield geen barslecht gevoel aan het examen over. Het was enorm eenzijdig maar dan wel van de juiste zijde, gelukkig.

Toen ik voor de laatste keer de examenzaal uitliep over de stille gang nam ik even een momentje om me te beseffen dat dit het was. Dat dit misschien wel de allerlaatste keer was dat ik me druk heb gemaakt over natuurkunde en scheikunde. Dat de nachtmerrie van mijn vakkenpakket voorbij is. In elk geval voor de komende drie maanden en misschien wel voor altijd. Dat is een enorme opluchting want weinig dingen waren zo frustrerend, maakten me zo onzeker en kostten zoveel tijd als m'n exacte vakken.

Het grote wachten/ duimen/ bidden/ hopen is begonnen.