Short: Ik wil wat zij wil

'Ja, het was kut.' Het bekende antwoord.

'Dat snap ik helemaal, ik zou er niet heen zijn geweest.'

Ze kijkt naar beneden, er ontstaat een glimlachje rondom haar mond. Maar ik ken het glimlachje, deze staat synoniem voor pijn. 'Zo erg vind ik het niet, ik zou gewoon willen dat het anders was ofzo.'

Ik probeer oogcontact met haar te maken maar ze lijkt bewust mijn ogen te ontwijken. Alsof ik de juf ben en zij iets verkeerd heeft gedaan. Dat heeft ze niet. 'Ik bedoel, het is toch je moeder.' gaat ze verder.

Nu kijkt ze me aan, ik probeer met mijn blik alles te zeggen wat hardop zo moeilijk gaat. Het liefst zou ik willen dat ze gewoon een keer in tranen uitbarst maar dat gebeurt nooit. Ze laat je niet zo dichtbij komen. Zelfs ik krijg minimale informatie over de pijn die ze voelt. Een groot deel kan ik zelf invullen.

Ze springt op. 'Zullen we naar Zuid gaan? Daar heb ik nou echt zin in.'

Ik kijk haar verbaasd aan 'Je dacht toch niet echt dat ik kwam voor de gezelligheid?' Ze begint te lachen: 'Nee, natuurlijk niet, het wordt ook niet leuk. Kom op we gaan.' Ze rent naar de voordeur en passeert de grote spiegel die in de hal hangt. Ik vraag me af of zij hetzelfde ziet als ik. Ik ren achter haar aan in de hoop dat dit op een manier haar pijn verlicht, gedachten verzet.

Sommige mensen willen geknuffeld worden, anderen willen gewoon vergeten.

Ik wil wat zij wil.