Groetjes vanuit m'n sociaal-isolement

Het is zover. Het is hier. We zitten inmiddels al drie dagen diep in de meivakantie en dat is licht beangstigend. Niet omdat ik een onredelijke angst heb voor de maand mei maar omdat 'het grote leren' officieel begonnen is. Kut gezegd komt alles aan op deze twee weken, nu moet het gebeuren. Als je het nu verpest loop je wellicht nog een jaar rond op die middelbare school die je anderhalf jaar geleden al ontgroeid was. Dat gun je niemand. Ik ben geen slechte leerling, ik ben geen kneus in plannen, ik ben niet dom maar toch vind ik de eindexamens het allerengste wat ik ooit gedaan heb. Enger dan die keer dat ik met m'n fiets tegen een rotswand aan reed en voor een paar minuten dacht dat ik aan het doodbloeden was.

Waargebeurd.

Het is niet alsof het aankomt op één dag, het zijn immers twee weken vakantie plus een paar extra dagen. Maar de gedachte dat ik misschien iets enorms over het hoofd zie of dat ik net op de dag van m'n wiskunde examen een migraine aanval krijg (want dat is tegenwoordig een ding in mijn medisch dossier) zijn eng genoeg om me constant onrustig te voelen. Om aan het eind van je to do-list nog steeds geen gevoel van voldoening te ervaren. Ik wil gewoon heel graag dat dit allemaal voorbij is. Dat ik kan zeggen dat ik een atheneum diploma heb gehaald en dat ik kan beginnen aan een vet leuke studie in het vet leuke Rotterdam.

Een heel groot gedeelte van 'dit alles' is ook al voorbij. Alle schoolexamen vakken zijn afgerond, inclusief de spoedcursus ANW die er in de laatste twee schoolweken doorheen werd geramd omdat het schoolbestuur even vergeten was dat we dat vak nodig hebben voor een geldig diploma. Ons PWS is afgerond, ingeleverd en becijferd (met een 9 (!!!)), ik ben aanwezig geweest bij elke gymles, ik heb alle nodige PO's ingeleverd en een kunstproject afgerond (en een onvoldoende gekregen maar laten we die wond niet open halen) alles wat mij nog rest is het maken van die zeven eindexamens.

Ik zou hier nog een essay kunnen schrijven over hoe bizar het is dat die zes jaar middelbare school voorbij zijn maar ik zal het jullie besparen omdat A) het me niet helemaal lukt om onder woorden te brengen hoe kut en leuk tegelijk ik het vind dat het voorbij is en B) ik dan super nostalgisch word en het schrijven van dit artikel dan verandert in een twee uur durend project. Daar heb ik helemaal geen tijd voor want je begrijpt, er moet geleerd worden.

Dus ik sluit me nog twee weken op in m'n sociaal isolement wat af en toe doorbroken wordt door m'n zus die me verplicht mee te doen aan haar buikspierkwartier of door rondjes hardlopen. Niet voor de love of running maar omdat ik anders de hele dag niet buiten kom en dat gaat me een beetje te ver. Jullie horen weer van me wanneer ik echt niet meer wil leren of wanneer het allemaal voorbij is of wanneer de inspiratie opeens inslaat als een bom.

Fash out.