Goed gestemd.

Aan het begin van deze week was het weer helemaal niet om over naar huis te schrijven maar dat lijkt de afgelopen dagen 180 graden gedraaid te zijn. Het is nu al drie dagen het perfecte wintersportweer. Het vriest en ik heb nog nooit zo slecht tegen kou gekund als deze winter, maar tegelijkertijd schijnt de zon. Dit is mijn lievelingsweer, de kou lijkt ruimte in m'n hoofd te creëren. Dit is wat men bedoelt wanneer er wordt gepraat over 'een frisse neus halen'. Alles lijkt te stralen wanneer ijskristallen het zonlicht terug kaatsen, Rotterdam is op z'n allermooist en zoals altijd spelen de wintersportkriebels weer enorm op. Bovendien betekent een stralende zon aan de hemel ook dat 'ie weer een keer onder moet gaan en ik ben weer intens dankbaar voor de schitterende zonsondergangen die ik de afgelopen week heb mogen bewonderen. Er is werkelijk waar niks betoverender dan dat, keiharde geluksmomentjes.

Hoewel deze week helemaal geen bijzondere was, was ik, mede door het weer, wel in een bijzonder goede bui. Andere factoren die mijn stemming positief beïnvloedde waren mijn lege agenda, school verwachtte even helemaal niks van me en dat was best heel fijn, en de gedachte dat Lars over drie weken weer op Nederlandse bodem is. Ik kan het bijna niet bevatten maar straks zijn er 23 weken voorbij en kunnen we eindelijk weer echt tijd met elkaar doorbrengen, iets waar ik de afgelopen maanden oneindig vaak naar verlangd heb. En nu ik terug denk besef ik me dat deze week vol zat met redenen voor kleine feestjes. Op woensdag was ik negen maanden samen met Lars, één van mijn vriendinnen vond eindelijk een studie waar ze echt enthousiast over was (de opluchting) en een andere vriendin haalde haar rijbewijs. Je begrijpt dat ik over het algemeen goed gestemd was.

Ook leek ik deze week extra vaak herinnerd te worden aan het feiten dat we ons in ons examenjaar bevinden en dat die examens echt niet meer zo heel ver weg zijn. Ik oefende voor Duits, wiskunde en scheikunde met oude examens en daarmee zijn de eerste echte examentrainingen van start gegaan. Het is een gigantisch cliché maar ik kan maar niet bevatten dat mijn zes jaar middelbare school straks voorbij zijn. Hoewel die gedachte me enorm beangstigd krijg ik er ook langzaam aan steeds meer vrede mee. Niet omdat ik m'n vrienden zat ben maar wel omdat ik alle lessen, het grootste deel van m'n vakken en de constante stapel huiswerk intens intens zat ben. Zes jaar is teveel, het hele concept middelbare school komt steeds meer m'n keel uit. Waar ik twee jaar terug nog in paniek raakte van het idee dat ik binnen een aantal jaar waarschijnlijk ergens iets zou studeren en daarbij niet meer thuis zou wonen, ben ik nu juist heel erg toe aan iets nieuws. Ik heb dan ook ontzettend veel zin in de toekomst en dat is bijzonder fijn. Wat ik ga studeren staat nog niet helemaal vast (eerst nog even een paar selectieprocedures door) maar welke van de drie plannen het ook wordt, ik word van alles ontzettend enthousiast en dat gevoel is het beste ooit. Die kriebel in m'n maag wanneer ik denk aan september 2017 maakt het verlaten van de middelbare school een stuk dragelijker. Dood eng, je veilige haven verlaten maar ook zó ontzettend leuk.

Maar voordat ik aan dat nieuwe avontuur mag beginnen worden er nog twee toetsweken en uiteindelijk die examens doorheen geknald. De gedachte dat ik langzaam aan steeds meer school-gerelateerde dingen voor de laatste keer doe houd me op de been. Ik stort me de komende dagen dus gewoon weer keihard in m'n boeken en als dat leed voorbij is sta ik in no time op Schiphol om me te verenigen met de leukste jongen op aarde