READY, SET, ROME.

Het was zaterdagochtend 7 mei toen ik met mijn koffer de school binnen liep. Niet geheel zonder reden natuurlijk, over het algemeen spendeer ik mijn zaterdagen niet op school maar deze keer maakte ik een uitzondering. School was namelijk het startpunt van onze Rome-reis die ik zou gaan maken samen met een stuk of 40 klasgenoten. Iedereen werd afgeleverd door zijn of haar ouders en samen met hen begonnen we de reis in de lerarenkamer. Een beetje surreal voelde het op dat moment nog. We hebben met z'n allen ontzettend naar deze reis toegeleefd en krijgen al maanden les over alles wat we in Rome gezien hebben maar de weken vlak voor de reis waren zo druk dat alles een beetje aan me voorbij gevlogen is en ik voor m'n gevoel dus 'opeens' met m'n koffer in m'n hand op school stond, klaar om naar Rome te vertrekken maar mentaal nog lang niet klaar voor de enorme reeks fijnigheid die op me te wachten stond. 

Na het afscheid van ouders, broers en vriendjes stapten we met z'n allen de bus in richting Brussel. Vanaf daar zouden we in het vliegtuig stappen naar Rome. In de bus deed ik samen met Julia een poging om het gebrek aan slaap in te halen terwijl John Mayer ons toezong in ieder één oor. Op het vliegveld steeg de spanning en excitement, we vulden de tijd tot het boarden met koffie en lunch en ook in vliegtuig besloot ik wat extra slaap te pakken. De komende week zou energie gaan zuigen en die had ik eigenlijk al niet op het moment van vertrek, de powernap kon dus echt geen kwaad. Voor ik het wist landden we in Rome en kwamen we na een korte busreis aan op de camping waar we de komende nachten in bungalows door zouden brengen. Er was een chaos van uitpakken, bedden verschuiven en pizza eten waarna we ons bed indoken, de volgende dag zou ons avontuur pas echt beginnen. 

Onze wekker ging om 6:45 maar opstaan was geen grote moeite, er was geen reden voor een ochtendhumeur omdat we allemaal ontzettend veel zin hadden om de stad in te gaan. In een halfuurtje rolden we uit bed, kleedden ons aan en schoven aan bij het ontbijt. Na een fijne bak Italiaanse koffie stonden we om 8:15 klaar om te vertrekken. We stapten in de overvolle bus naar het dichtstbijzijnde metrostation waar we de metro pakten naar het Sint Pieter plein. Daar liepen we nu alleen nog maar even langs, later deze week zouden we er terug komen voor een uitgebreid bezoek. Rome wordt echt niet meer Rome dan dat plein en dus was het in één keer super real. We waren er, we waren met z'n allen in Rome verdorie. Na de nodige foto's liepen we verder richting de kerk waar we die ochtend een dienst zouden volgen. Het was een klein, schattig, Engelstalig kerkje waar we enthousiast welkom geheten werden door de Britse dominee. We luisterden naar wat hij ons te vertellen had en zongen zelf ook nog twee liederen die we speciaal voor de gelegenheid geoefend hadden. Voor ik het wist stonden we alweer buiten en wandelden we de engelenbrug over naar Castello San Angelo a.k.a. de Engelenburcht, wat mijn favoriete benaming is want het heeft iets sprookjesachtigs. Dat sprookjesachtige gevoel kreeg ik namelijk ook van de burcht. We klommen door een donkere gang omhoog en toen we eenmaal weer in de buitenlucht stonden was het net alsof je bovenop een sprookjeskasteel stond. De plafonds van sommige overkappingen waren prachtig betegeld en iedere zaal die we inliepen leek op een balzaal en schreeuwde er om om in gedanst te worden. Helemaal bovenop de burcht aangekomen ontnam het uitzicht me de adem. Anders dan het wat grauwe begin van de dag was de zon nu helemaal gaan schijnen. Vanaf de burcht heb je uitzicht over de hele stad, links de Sint Pieter, rechts koepels en daken zo ver als het oog reikt. Ik was al twee keer eerder in Rome geweest maar was vergeten hoe mooi de stad is. Ik genoot van het uitzicht, we maakten weer meer dan genoeg foto's en klommen uiteindelijk weer naar beneden. 

Na de Engelenburcht maakten we een wandeling langs verschillende trekpleisters in Rome, we stopten op een marktje voor fruit en water, bezochten het Pantheon, liepen langs de restanten van eeuwenoude tempels en ik verbaasde me over hoe ieder achterstraatje in Rome charmes heeft. Zelfs de plekken die in Rotterdam ronduit luguber zouden aanvoelen zijn schattig en fotogeniek. Onze dag in de stad eindigden we in het Capitoleins museum waar we de Stervende Galiër zagen sterven en de Venus van Milo giechelend imiteerden. Vera kopieerde de pose van een fontein en werd er schreeuwend vanaf gestuurd, ik ging vierkant onderuit op een marmeren trap terwijl ik er smooth vanaf probeerde te lopen, we raakten een deel van de groep kwijt waardoor we de rondleiding misten maar genoten in plaats daarvan een halfuurtje langer van het uitzicht over het Forum Romanum. Er werden onwijs veel gelachen, tientallen groepsfoto's gemaakt en uiteindelijk keerden we moe maar voldaan terug naar de camping waar we pasta voorgeschoteld kregen en na de avondsluiting ons bed indoken en als bakstenen in slaap vielen. Na één dag had ik al het gevoel voldaan naar huis te kunnen gaan. Nu al zo fijn.