SNOWBOARDS EN SNEEUW



De afgelopen negen uur heb ik het landschap om me heen zien veranderen van witte bergtoppen naar een heuvelachtig landschap naar de Nederlandse weilanden. Vannacht om 05:00 stapten we in Oostenrijk in de auto naar huis. De afgelopen zeven dagen heb ik in de bergen doorgebracht. Het was een hele fijne wintersportvakantie en afscheid nemen van de groep, de piste en m'n snowboard was dan ook een beetje bittersweet. Bittersweet omdat het allemaal weer voorbij gevlogen is en het veel te fijn was maar toen ik mijn laatste bochtjes draaide op m'n board en voor de allerlaatste keer m'n bindingen los maakte hing de zon laag en waren we bijna de laatste op de piste dus had ik er ook wel vrede mee. Er zijn nu al plannen om hier volgend jaar terug te komen en bovendien zie ik de mensen met wie we weg waren morgen weer dus dat verzacht de pijn.

Dat snowboard is in de afgelopen dagen van een vage kennis naar een van m'n beste vrienden gegaan. Vorig jaar stond ik voor het eerst op een board en leerde ik in drie dagen de kunst van het boarden. Het was dus alweer een jaar geleden dat ik voor het laatst geboard had en ik was bang dat ik het helemaal kwijt zou zijn. De euforie was dan ook groots toen ik tijdens m'n eerste afdaling ontdekte dat het nog in me zat. Helemaal zonder moeite ging het de eerste keer natuurlijk niet, na één afdaling was ik al behoorlijk kapot en wist ik even niet hoe ik dit een week ging volhouden. Maar na twee dagen blauwe pistes bestormen kwam het vertrouwen steeds meer terug. Langzamerhand kwam het gevoel weer helemaal terug, kreeg ik het helemaal onder de knie. Ik leerde elke beweging van m'n board kennen, wist precies hoe ik mezelf moest herstellen wanneer ik even uit balans raakte en hoefde niet meer drie keer na te denken voor ik een bocht maakte. Af en toe op je plaat gaan, even heel hard schreeuwen en dan meteen weer opstaan. Het bleek wel weer dat doorzettingsvermogen m'n beste vriend was want wanneer je voor de derde keer omvalt terwijl je overeind probeert te komen of wanneer je drie keer van een sleeplift valt is het echt meer dan noodzakelijk om jezelf te herpakken en gewoon weer op te staan. Opstaan en nog een keer proberen. Het voelde dan ook erg goed toen ik na twee dagen gewoon met de groep mee kon komen en ik aan het eind van de week niet meer iedere keer als laatste beneden stond. Snowboarden voelt zo heerlijk nonchalant wanneer je het onder de knie hebt. Jas open, zon op je gezicht, armen naast je lichaam en gewoon lekker je vanuit je heupen jezelf de berg afsturen. 

Bovendien was het gebied dat we bezochten belachelijk mooi. Witte bergtoppen zijn een beeld dat nooit gaat vervelen maar we werden verrast door nog meer mooie dingen zoals laag hangende wolken tussen de bergen, net geprepareerde pistes die, doordat de zon erop scheen, bezaaid leken met duizenden diamantjes, een strakke sterrenhemel boven de bergtoppen en witte dalen zover je zicht strekt. 

Maar naast dat ik heel erg veel tijd met m'n snowboard heb doorgebracht was er ook genoeg tijd voor andere dingen. Zo hebben we het fotomoment van de koninklijke familie in Lech verstoord en zijn we in een sneeuwstorm op sleetjes gesprongen om van grote hopen sneeuw af te sleeën. We hebben liedjes verzonnen, een heleboel chocolademelk gedronken en apfelstrudel gegeten. We zijn extra vaak gestopt om mooie foto's te schieten, Anne wilde zelfs een uurtje model staan voor m'n camera (als ik dat ook voor de hare deed). We hebben heel hard gelachen om Internetgekkies video's en hebben wel honderd keer 'DIKKE BMW JONGENS' geroepen. We hebben door de sneeuw gerold, we zijn gevallen en weer opgestaan en hebben tientallen kaartspelletjes gespeeld. Maar het belangrijkste is natuurlijk dat iedereen zonder gebroken benen thuis is gekomen en dat we ontzettend genoten hebben. Want ik kan me geen fijnere mensen verzinnen om mee op wintersport te gaan en ik kan geen betere invulling van m'n voorjaarsvakantie verzinnen dan deze. 

Reacties

Populaire posts