September
2 september, 2024 Het is wennen aan september. Die woorden van Bløf resoneren altijd. Ze galmen door mijn hoofd zodra de kalender van augustus omslaat naar september. Want ik moet ook altijd wennen. Wennen aan mijn nieuwe leeftijd. Wennen en wenen omdat de zomer op z’n einde loopt. Heel lang was het wennen aan een nieuwe klas of nieuw studiejaar. Nu is het wennen aan het idee dat ik alweer twee jaar aan het werk ben, dat ik helemaal geen broekie meer ben. Wennen aan dat idee van volwassen zijn. Ik leg aan mijn collega uit dat ik me soms nog 18 voel en ze kijkt me glazig aan. Soms kijk ik naar mijn vrienden; hoe ze stralen op hun vrijgezellenfeest, hoe ze als huiseigenaren praten over een nieuwe bank, hoe ze vertellen over een aanvaring met een collega. En dan kan ik maar niet wennen aan het idee dat we hier nu zijn. Deze levensfase. Waarin ik me steeds vaker heel capabel voel in plaats van jong. Waarin het kleine meisje in mij steeds minder plek heeft omdat er nu verantwoordelijk
