Is ze weer hoor

Ik ben een verschrikkelijke blogger, ik zou mezelf eigenlijk niet eens meer een blogger willen noemen. Met deze frequentie van posten heb ik weinig tot geen aandeel in de blogscene. Toen ik gisteravond aan de eettafel verkondigde dat ik me had aangemeld voor de audities van de jaarlijkse toneelproductie van mijn school besloot ik voor mezelf dat ik het me ook niet echt kwalijk genomen kan worden. M'n vader gaf me namelijk de 'hoe dacht je dat allemaal gaan te combineren dan?'-speech (zoals ik al verwachte) en toen hij begon op te noemen wat ik allemaal met m'n leven doe (school, hockey, catechisatie, rijlessen, profielwerkstuk, werk, een vriend én een sociaal leven) verbaasde ik me opeens over het feit dat ik nog niet in een burn-out zit. Als je het zo opnoemt lijkt het verschrikkelijk veel. Waar zou ik de tijd vandaan moeten halen om te bloggen? Sinds wanneer heb ik zo'n vol leven?

Niet dat ik nu heb besloten om toch niet mee te doen met het toneelstuk, daar is het veel te leuk voor, maar iedereen kan verzinnen dat dit allemaal een keer tot uitbarsting komt in een heleboel stres. Het probleem is alleen dat sommige dingen te leuk zijn om er mee te stoppen en dat andere dingen verplichtingen zijn of van je verwacht worden. Buiten die verplichtingen om probeer ik ook zelf nog een invulling te geven aan m'n dagen. Toneelspelen heeft misschien wel de minste prioriteit in dit rijtje maar het is één van de weinige dingen (samen met schrijven) waar ik super enthousiast van word en waar ik mezelf van te voren niet voor hoef te motiveren. Ik wil het, het geeft me energie, waarom zou ik het laten?

Dat examenjaar, daarom zou ik het laten. School vraagt een heleboel van me maar ik weiger om daar de dingen waar ik gepassioneerd voor ben voor op te geven. Of in elk geval niet in z'n geheel. Pas had ik nog een gesprek met twee vriendinnen over hoe we de afgelopen maanden nauwelijks tijd hebben gehad voor het doen van leuke dingen met elkaar. Waar we twee jaar terug het eind van iedere toetsweek vierden met pizza bij Happy Italy worden we tegenwoordig overspoeld door andere verplichtingen. Zelfs als we een keer wel een middag vrij hebben moeten we allemaal toegeven dat we onze tijd liever gebruiken voor school in een poging om van dat ever hunting gevoel van toetsweekstres af te komen. Als we iets met elkaar willen doen moeten we dat echt vooruit plannen zodat planningen er op aangepast kunnen worden en schoolresultaten er niet onder lijden. Nou zijn wij ook wel een hoopje verantwoordelijkheidsgevoel met elkaar. Wanneer iemand voorstelt om uit te gaan zijn het altijd de argumenten die terug slaan op 'Ja, maar ik moet eigenlijk zus en zo voor school doen de volgende dag' die winnen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat dit soort plannen al acht keer gecanceld zijn door een overheersend verantwoordelijkheidsgevoel en een gebrek aan yolo-mentaliteit. Niet dat ik me er aan erger want die verantwoordelijkheid is een kwaliteit die ik heel erg waardeer aan m'n vriendinnen. We willen allemaal maar één ding: die vwo-diploma in ontvangst nemen in juni en dat motiveert enorm.

Terwijl ik dit allemaal opschrijf zit ik in m'n eentje in een lunchroom in Utrecht omdat het me niet gelukt is om iemand mee te slepen naar de open dag van de universiteit Utrecht. Naast me staat een grote cappuccino en het lekkerste stuk worteltaart dat ik in tijden heb gegeten. Voor de zoveelste keer besef ik me dat dit de dingen zijn waar ik echt heel blij van word. Schijven (voor mezelf, voor m'n blog, voor anderen, voor school), een goede kop koffie (het liefst met fijn gezelschap en goede gesprekken maar met mezelf en m'n gedachten is het net zo fijn) en grote steden waar ik een beetje in kan verdwalen (bij voorkeur Rotterdam maar Utrecht doet het ook goed). Hoe erg ik ook opgeslokt word in alle verwachtingen en verplichtingen, zolang ik regelmatig deze drie dingen toegediend krijg kan ik mezelf een gelukkig mens noemen.